10 filmscènes die echt zijn gebeurd zonder de hulp van CGI

Tegenwoordig accepteren we dat films het onmogelijke kunnen bereiken, en zelden worden we verrast door wat we op het scherm zien. We schrijven dit toe aan slim camerawerk, oordeelkundige montage, praktische effecten en door de computer gegenereerde beelden. Maar soms, of het nu nodig is of niet, staan ​​bepaalde acteurs en regisseurs erop om er helemaal voor te gaan en een aantal behoorlijk verrassende en vaak volkomen onnodige scènes in het echt op te nemen.

Verwant: 10 klimaatscènes in films die zijn geruïneerd door slechte CGI

10 Het pakket gooien: Scott Pilgrim versus de wereld

Scott Pilgrim xs. de wereld vertegenwoordigde het eerste uitstapje van de Britse regisseur Edgar Wright naar de wereld van Hollywood-films en stripboekaanpassingen. Ondanks de lauwe reactie van de film aan de kassa, Scott-pelgrim werd al snel een cultklassieker en valt tegenwoordig op als een van de beste stripboekfilms ooit gemaakt. Een deel van de inherente magie van dit proces was de grote cast van A-lijst en indietalent die Wright verzamelde, waaronder Anna Kendrick, Jason Schwartzman en Michael Cera als Scott Pilgrim.

Hoewel de film tot de rand gevuld is met grote, opzichtige visuele effecten, handhaafde Wright het realisme waar het er toe deed, door de personages vooraan en in het midden te plaatsen. Maar hij wijdde zichzelf (en zijn cast) ook aan het realisme waar het er eigenlijk niet toe deed. Betreed de scène waarin Scott zijn Amazon-pakket over zijn schouder in de vuilnisbak gooit. Wright stond erop dat de worp en de uitbetaling 100% echt waren en allemaal op camera, zonder bezuinigingen, zonder montage en zonder bedrog. Zo leverde Cera zijn lijnen af ​​en nam het schot 33 keer op rij voordat hij het wist.^[1]

9 Een echt ‘vuurgevecht’: Ong-Bak (2003)

van Prachya Pinkaew Ong Bak vertelt het verhaal van Ting (Tony Jaa), een ervaren vechtsportvechter die op zoek gaat naar het gestolen Boeddhabeeld van zijn dorp. Zijn reizen leiden hem naar Bangkok, waar hij het opneemt tegen de misdaadheer en de allround ne’er-do-well Komtuan (Suchao Pongwilai), vechtend om thuis te komen voordat zijn dorp verlamd raakt door droogte.

Leuk vinden Indiana Jones voldoet aan Hurkende tijger, Ong Bak zorgt ervoor dat Jaa kan floreren in een aantal grote, fantastische actiescènes. Maar ondanks dat hij sinds zijn tiende in Muay Thai is getraind en al zijn eigen stunts in de film heeft uitgevoerd, is zijn meest indrukwekkende prestatie toch zeker de vuurvolgorde.

Ting neemt het op tegen een groep schurken bij een landelijk benzinestation, komt midden in een explosie terecht en zijn benen worden in brand gestoken terwijl hij slechteriken blijft aanvallen. Jaa stemde er niet alleen mee in om te vechten met zijn benen in brand, maar hij deed het ook meerdere keren om alle benodigde opnames te krijgen. Natuurlijk liep hij verschillende brandwonden op en werden zijn wenkbrauwen en wimpers weggeschroeid, maar het resulterende stukje film is moeilijk te verslaan.^[2]

8 Cross-Court Hoop Shot: Batman v Superman: Dawn of Justice (2016)

Zack Snyder’s carrière als koning van de DCEU mag dan voorbij zijn, zijn bijdragen aan het maken van superheldenfilms leven voort in enkele spectaculaire sequenties uit enkele verdeeldheid zaaiende films. Onder deze is Batman tegen Supermanwat een kolossale confrontatie opleverde voor deze twee titanen van scherm en pagina, waarbij sommige fans huilden van vreugde en anderen naar buiten liepen.

Ondanks alles wat deze film goed doet, is er iets net zo verkeerd, en een van de consequent verguisde aspecten van de hele affaire was de casting van Jesse Eisenberg als superschurk Lex Luthor. Hoewel Eisenbergs vertolking van Supermans aartsvijand raar en zenuwachtig was en niet veel leek op zijn komische tegenhanger, valt de toewijding van de acteur aan de rol niet te ontkennen.

In zijn inleidende scène schiet Lex een cross-court-hoepel voordat hij in de camera draait en een gemene groet levert aan senator Finch (Holly Hunter). Ondanks dat de basket de hele dag buiten de camera werd gemaakt, toen het eenmaal op het fotograferen van de scène aankwam, nam de druk toe en Eisenberg bleef ermee doorgaan. Een lastig shot om te filmen, zelfs zonder de bal te laten zinken; het kostte hem 30 opnames om het goed te krijgen.^[3]

7 Helikopter onder een brug: Terminator 2: Dag des Oordeels (1991)

Hoewel hij een in Vietnam opgeleide piloot is en lid van de beruchte technische filmploeg van James Cameron, is Chuck Tamburro misschien niet een naam die de meesten van ons herkennen. Als het echter om de hele helikopterreeks gaat Terminator 2hij is onmisbaar.

In de achtervolging in het derde bedrijf van de film, wanneer de T-1000 (Robert Patrick) een politiehelikopter bestuurt om de hoofdrolspelers van de film over een lang stuk snelweg te achtervolgen, kiest hij ervoor om de helikopter onder een snelwegviaduct te laten vliegen (in plaats van alleen maar over de snelweg te gaan). top als een normaal persoon). Dit perfecte karaktermoment spreekt niet alleen van de kwaadaardige vasthoudendheid van de T-1000, maar ook van de uiterste nauwkeurigheid.

In het echte leven was er geen superrobot uit de toekomst om te helpen het schot te landen, dus wendde Cameron zich tot Tamburro, de enige persoon die gek en bekwaam genoeg was om het te doen. Ondanks dat er iemand was om de helikopter te besturen, weigerde de cameraploeg de scène op te nemen en moest Cameron het zelf filmen. Gelukkig dat hij goed met een camera kan omgaan, waardoor toekomstige generaties een enorm gevaarlijke stunt te zien krijgen die waarschijnlijk nooit zal worden herhaald – althans zonder enige hulp van CGI.^[4]

6 Indrukwekkende over-the-shoulder dunk: Alien: Resurrection (1997)

Geschreven door sci-fi/fantasy lieveling Joss Whedon en geregisseerd door de meester van de griezelige Jean-Pierre Jeunet, Buitenaards: wederopstanding bood een lichtere, meer mainstream kijk op de donkere en groezelige ruimtehorrorfranchise eind jaren negentig. Met een stapel animatronics en poppenspelers kunnen de verschillende wezens van een verre toekomstig universum (zelfs door Buitenaardse wezens standaard) werden levendig tot leven gebracht.

Vreemd dus dat er zoveel aandacht is besteed aan een tamelijk alledaagse scène waarin de kloon van de hoofdpersoon uit de originele film, Ellen Ripley (Sigourney Weaver), pronkt met haar bovennatuurlijke vaardigheden door een basketbalvrije worp over de schouder te maken. Terwijl de bal uit beeld gaat voordat hij de basket raakt, zou het publiek verwachten dat deze scène een beetje filmmagie zou zijn, waarbij een bemanningslid de bal buiten de camera door de ring laat vallen. Niet zo.

Bij de voorbereiding wilde Weaver zelf de opname maken en trainde ze een maand lang met gemengde resultaten. Niettemin bracht ze het de eerste keer tot zinken toen de camera’s draaiden. Deze onverwachte wending in de gebeurtenissen zorgde ervoor dat co-ster Ron Perlman zijn karakter brak en het uitschreeuwde van verbazing, waardoor de opname bijna werd verpest. Om dit te omzeilen in de versie die we zien, wordt de bewerking weggenomen zodra de bal erdoorheen gaat.^[5]

5 Helikopter ontmoet auto: Live Free or Die Hard (2007)

De vierde film in de Die hard filmserie, Leef vrij of sterf hard, bracht NYPD-rechercheur John McClane (Bruce Willis) naar een hele nieuwe generatie fans in de jeugd. Deze keer moet de vermoeide, chagrijnige held van iedereen voorkomen dat Timothy Olyphant’s cyberterrorist Thomas Gabriel de hele infrastructuur van de Verenigde Staten afsluit voordat hij iedereen terugstuurt naar de middeleeuwen.

Hoewel de meeste filmsequenties zijn aangepast met computerbeelden om de juiste achtergronden en mise-en-scène te creëren, zijn de kernelementen van een behoorlijk extreme scène, waarin McClane een snel rijdende politieauto een helling op en in een zwevende helikopter lanceert, allemaal echt. .

Dat klopt, regisseur Len Wiseman zorgde ervoor dat een echte auto gelanceerd werd op een echte helikopter in een scène die drie weken voorbereiding vergde. Hoewel de helikopter op zijn plaats werd gehouden door draden en geen bewegende rotoren had (een extra hoofdpijn waar het productieteam niet eens rekening mee wilde houden), werden deze achteraf verwijderd. Het resulterende stukje film werd de meest iconische stunt van de film.^[6]

4 Perfecte vangst: Spider-Man (2002)

Nu, meer dan anderhalf decennium diep in de MCU, kan het gemakkelijk zijn om de films te vergeten die echt het voortouw hebben genomen voor superhelden op het grote scherm. Maar weinig van zulke films zijn beter dan het origineel van Sam Raimi Spider Manmet in de hoofdrol Tobey Maguire als zero-turned-held Peter Parker.

Zodra Peter zijn spinnenkrachten heeft verworven, gebruikt hij ze om een ​​aantal veranderingen in zijn eigen leven aan te brengen, waaronder het trekken van de aandacht van klasgenoot Mary Jane Watson (Kirsten Dunst). In een van de vele memorabele scènes van de film betrapt Peter MJ en haar lunchblad – stuk voor stuk – nadat ze uitglijdt, waardoor ze haar genegenheid verdient.

Gezien hoe onwaarschijnlijk of bijna onmogelijk de vangst lijkt, is het moeilijk te geloven dat Maguire het daadwerkelijk op de set heeft gedaan. Dunst in de ene hand, het dienblad in de andere, de lunch werd buiten de camera gedropt en hij ving de appel, de melk, de sandwich en de salade in die volgorde op. En het kostte hem slechts 156 opnames…^[7]

3 Vuistgevecht in een helikopter: Crank (2006)

Een van de onbezongen hits uit de uitgebreide carrière van de Britse actieman Jason Statham komt in de vorm van de relatief kleine budget ($12 miljoen), high-concept actiethriller Zwengel.

Nadat hij door de maffia is vergiftigd, moet Stathams Chev Chelios de adrenaline door zijn systeem blijven pompen, zolang het hem kost om zijn toekomstige moordenaars op te sporen en wraak te nemen. Hoewel Statham zelf geen adrenaline-shots deed, drugs gebruikte of achter het stuur zat voor een behoorlijk krankzinnige stuntrit, waren er toch veel scènes die hij in het echt filmde.

Tegen het einde van de film gaat Chelios de strijd aan met de slechterik in een helikopter in de lucht boven LA. Hoewel er een aanzienlijk stuntteam beschikbaar was dat bereid was de acteur te vervangen, stond Statham erop er een voor het team te nemen en ging in de helikopter, hing over de rand en speelde het uiterst fysieke tafereel na terwijl hij in beweging was: 609 meter in de lucht. Gelukkig was de val die de scène beëindigde niet echt en leefde iedereen om de première te zien.^[8]

2 Opgeblazen brood: The Force Awakens

Soms zijn de meest belachelijke of onmogelijke scènes niet de scènes die maanden van intensieve training, honderden ambulancepersoneel of miljoenen dollars aan geld vergen. Dat is het geval bij Star Wars: The Force ontwaakt wanneer woestenij-aaseter en toekomstige Jedi-krijger Rey (Daisy Ridley) zich neerlegt voor haar avondmaal.

In de korte scène keert Rey terug naar haar geïmproviseerde huis nadat ze haar dagelijkse portie brood heeft verdiend, dat begint als poeder en water en voor onze ogen opblaast tot een vol, voedzaam miniatuurbrood. Dergelijke effecten zouden slechts enkele momenten in beslag nemen Star Wars digital effects-team, die pionierde met de vorm van de prequel-trilogie. Chris Corbould, supervisor van visuele effecten, wilde echter iets tastbaarders – in overeenstemming met de inspanningen van de vervolgtrilogie om veel van de praktische effecten te heroveren die het origineel definieerden. Star Wars films.

Zo bracht hij drie maanden door met het vormen van een op maat gemaakt, echt opblaasbaar brood. Om het in realtime te laten rijzen, liet hij het brood leeglopen onder vloeistof voordat hij het langzaam op de camera opblaaste terwijl hij het bijbehorende water eruit zuigde met een vacuümpomp. Zo’n uitgebreid proces was misschien niet nodig of de tijd waard die het kostte om te creëren, maar het maakte dit zo’n merkwaardig gedenkwaardig tafereel.^[9]

1 Bowlen voor Kalkoenen: Kingpin (1996)

De sportkomedie van de gebroeders Farrelly Hoofdpin biedt een onbetwistbaar uitgangspunt: Woody Harrelson en Bill Murray als oude bowlingprofessionals die gevangen zitten in een jarenlange rivaliteit. Het hoeft geen betoog dat er hilariteit ontstaat.

Dit is niet het type film waarvan je normaal gesproken zou verwachten dat er verrassende, laat staan ​​onmogelijke scènes voor zouden worden opgenomen. Toch is de grote showstopper waarin Murray een kalkoen op de banen gooit – drie slagen op rij, voor jou of voor mij – echt gebeurd. Ondanks dat de Farrelly’s ervan uitgingen dat Murray niet zo’n reeks opnames in zich had en van plan waren de beelden opnieuw te knippen om het alleen maar te laten lijken alsof hij dat wel had, kregen de eerste drie opnames die hij voor de camera rolde elk een treffer.

Bobby Farrelly had het volle publiek opgedragen om bij elk schot los te gaan, wat de uitkomst ook zou zijn, maar hij had zich daar geen zorgen over hoeven maken. Met elke slag werd het publiek luider en wilder, en bij de winnende triple werd iedereen helemaal gek, waarbij Murray zelf op zijn buik viel en zichzelf 360 graden op de grond draaide, terwijl hij schreeuwde: “Ik ben de beste!”^[10]