Kan stress een beroerte veroorzaken? Suzie Reid krijgt een beroerte nadat ze te gestrest was

Suzie Reid was bezig met een van haar standaard wekelijkse trainingen toen ze zich ‘uit het niets vreemd voelde’.

De 34-jarige uit de Central Coast, New South Wales, zat de rest van de gymles buiten en dacht dat ze het wel van zich af zou schudden.

Maar toen ze terugkwam bij de auto voelde de linkerkant van haar gezicht ‘volledig verdoofd’ aan.

In een gesprek met FEMAIL zei Suzie dat ze het op dat moment niet besefte, maar dat ze een beroerte kreeg door een bloedstolsel in haar hersenen.

De jonge hulpverlener zegt dat artsen hebben vastgesteld dat het ingrijpende incident plaatsvond omdat ze tot 12 maanden voorafgaand aan het incident ‘te gestrest’ was.

‘Mijn lichaam viel zichzelf aan’, herinnert ze zich.

‘Ik belde mijn partner, maar terwijl ik aan het praten was, begon mijn spraak heel traag en hangend te klinken. Ik begon te dribbelen, mijn ogen werden helemaal zwart en het was alsof alles in slow motion bewoog’, zei Suzie.

Op dat moment wist de verloofde van Suzie dat er iets vreselijk mis was en werd er een ambulance gebeld. Tegen de tijd dat ze arriveerden, was haar spraak ‘helemaal verdwenen’.

‘Toen ik uit de auto stapte om in de ambulance te stappen, had mijn hele linkerbeen het begeven. Het was helemaal dood en ik sleepte het over de grond’, zei ze.

‘Proberen aan doktoren uit te leggen wat er was gebeurd, was frustrerend omdat ik niet kon praten. Ze deden wat tests en toen besefte ik dat mijn hele linkerkant het had opgegeven – het voelde als steen.’

Suzie bracht een paar nachten door in het ziekenhuis voordat de dokters konden vaststellen wat er met haar lichaam aan de hand was.

Ze had een CT-scan die bevestigde dat een klein bloedvat in haar hersenen was geblokkeerd, wat de beroerte veroorzaakte.

‘De deuren van de stroke unit gingen open en het was eerlijk gezegd de geur van de dood. Ik had zoiets van “wat gebeurt er? Waarom ben ik hier?” Ik werd in een kamer geplaatst met drie oudere heren (die patiënten waren) en ik kon het niet allemaal bevatten’, zei ze.

‘Ik heb mijn familie twee dagen niet verteld wat er was gebeurd, omdat ik ze niet ongerust wilde maken.’

Suzie hoefde niet geopereerd te worden maar kreeg wel bloedverdunners. Ze verbleef een week in het ziekenhuis voordat ze aan de revalidatie begon en zat zes weken in een rolstoel.

Na het traumatische incident bleef Suzie’s linkerkant drie maanden verlamd, wat volgens haar het ‘ergste’ was.

Ze moest ook weer leren lopen voordat ze zich op een buitenlandse reis waagde.

Suzie legde uit dat ze een geschiedenis van medische problemen heeft en dat ze het gevoel had dat ze eerder op haar sterfbed lag.

Maar ondanks dit vonden artsen geen verband met de beroerte en haar gezondheidsproblemen in het verleden.

In plaats daarvan concludeerden doktoren na zes tot twaalf maanden terug dat de oorzaak van de beroerte te wijten was aan de stress die Suzie had gehad – wat impliceert dat dit iedereen kan overkomen.

Suzie zei dat ze altijd anderen voor zichzelf plaatst en constant op hol slaat, maar geniet van de drukke levensstijl. Hoewel dit tot haar ondergang heeft geleid.

Een jaar eerder ervoer ze extreme niveaus van stress.

Zij en haar partner van zeven jaar gingen uit elkaar, er werd twee keer ingebroken in haar huis, de Covid-lockdowns waren volledig van kracht en ze had ook nierstenen.

‘Het was het meest afschuwelijke – het ene slechte na het andere gebeurde’, zei ze.

Ze zorgde toen ook voor een familielid dat gehandicapt is.

‘Het was bijna alsof ik de laatste was waar ik echt om gaf’, legde ze uit.

Alles was maar aan het opbouwen en aan het opbouwen.

‘Doktoren zeiden dat het aantal vrouwen van in de dertig dat tegenwoordig beroertes krijgt zo hoog is dat je het niet eens zou geloven’, legde ze uit.

‘En juist omdat vrouwen zoveel meemaken, bouwt de stress zich op de achtergrond op.’

Gelukkig heeft ze haar kracht en mobiliteit herwonnen, maar ze is nu voorzichtig met haar levensstijl om verdere gevolgen voor de gezondheid te voorkomen.

De traumatische opeenvolging van gebeurtenissen staat in schril contrast met toen Suzie jonger was.

Als kind hoopte ze altijd de Olympische Spelen ooit te halen en was ze een ‘allrounder’. Ze was op de top van haar kunnen en trainde in hoogspringen.

Maar haar droom stortte in op 13-jarige leeftijd nadat ze de diagnose permanente reumatoïde artritis had gekregen.

Ze beschreef de levenslange aandoening als een soort ziekte die ‘het lichaam van binnenuit wegvreet’ en ‘elke spier’ vernietigt. Dit betekende dat haar kracht en conditie zouden worden aangetast.

‘Ik had eerst pijn in mijn arm, maar iedereen dacht dat het groeipijn was. Ik leed bijna een jaar toen ik de diagnose kreeg en was amper op school omdat het zo erg was’, herinnert ze zich.

Twee jaar lang was ze in en uit het ziekenhuis en had ze vaak een rolstoel nodig om zich te verplaatsen en de gebruikte behandeling veroorzaakte haaruitval.

‘Nu is veel van het lichaam verslechterd – mijn handen zien eruit als skeletvingers en ik heb een niersteenziekte’, zei Suzie.

‘Het heeft bijna 15 jaar geduurd om ermee om te gaan en het feit dat ik niet naar de Olympische Spelen ga.’

Ze had ook een aantal ‘bijna-doodervaringen’ door een aantal medische problemen, waaronder nierstenen, infecties en te horen krijgen dat ze septisch is.

In 2016 ‘scheurde Suzie haar slokdarm open’ toen haar borst ‘te veel luchtbellen begon te produceren’ die uitzetten in haar keel en de traan veroorzaakten. Ze was op dat moment in het VK en verbleef drie weken in het ziekenhuis.

‘Ik heb het gevoel dat ik ben geboren om het meest ongelooflijke leven te hebben, en reizen maakt daar deel van uit. Ik heb zo hard gewerkt als atleet, maar die droom werd me zo jong ontnomen’, zei ze.

‘Ik ga niet achterover leunen en me hierdoor naar beneden laten halen. Ik ga het leven leiden dat ik wil leven.’