The news is by your side.

Een beroerte nam zijn woorden weg. Honkbal geeft ze terug

Sports
0

CLEARWATER, Florida – Toen Charlie Manuel weer begon te praten, kon hij niet meer praten. Het was vijf dagen geleden sinds zijn beroerte. Zijn hart was beter. Na verloop van tijd zou hij het gevoel aan zijn rechterkant terugkrijgen. Maar afgelopen september waren er geen woorden.

“Ik wist wat ik wilde zeggen”, zei Manuel maanden later. “Dat raakt je echt. Je weet wat je moet zeggen, maar je kunt het niet zeggen.”

Manuel is de ultieme honkbalspeler, met meer dan zes decennia ervaring in de sport. De meest winnende manager aller tijden van de Phillies, bekend om zijn liefde voor slaan, kenmerkende malapropismen en kleurrijk taalgebruik, voelde zich altijd het meest op zijn gemak achter de slagkooi. Vijf maanden nadat de Phillies hem in 2013 als manager ontsloegen, namen ze hem aan als adviseur van de frontoffice. Hij had nog niet toegegeven. De rol is nu grotendeels ceremonieel, maar Manuel had er nog nooit zo naar gekeken. ‘Om te beginnen ben ik echt,’ zei Manuel. “Ik ben eerlijk.” Hij was een constante tijdens de voorjaarstraining. Hij had zich een weg gepest door voortdurende gezondheidsproblemen, naar de hel en terug in 80 jaar. Dit was anders.

De beroerte had een specifiek deel van zijn hersenen beschadigd dat de taaluitdrukking regelt; de doktoren diagnosticeerden Manuel met expressieve afasie en dysartrie. Het was de meest gedemoraliseerde en ontmoedigde situatie die zijn vrouw, Missy, hem ooit had gezien. Hij bestaat om over slaan te praten en nu kan hij geen volledige zin vormen. Hij wilde geen bezoek. Hij wilde niet praten aan de telefoon.

‘Eenenzestig jaar honkbal en dit is hoe ik uitga,’ zei Charlie tegen zijn vrouw.

‘Je gaat nog nergens heen,’ zei Missy.

Het intensive care-team van het Lakeland Regional Health Medical Center was op 16 september tussenbeide gekomen tijdens een routinematige hartkatheterisatie. Ze moesten snel handelen: Manuel kreeg een beroerte. ‘Het leek wel een tv-programma,’ zei Missy. ‘En ik ren gewoon weg, in een poging ze bij te houden.’ Charlie was wakker. Hij kneep in Missy’s hand.

De chirurg had één stent in Manuels hart geplaatst; er volgde nog een procedure van 45 minuten om het stolsel te verwijderen dat de beroerte veroorzaakte. De artsen hoopten dat hij zou herstellen, maar wisten niet zeker hoeveel schade de beroerte had aangericht. ‘Tijd is een brein,’ bleven ze tegen Missy zeggen. De Phillies brachten een verklaring van 62 woorden uit waarin ze om “gedachten en gebeden op dit moment” vroegen.

Missy was zowel doodsbang als optimistisch.

Dus zette ze de Phillies aan op een iPad in Charlies ziekenhuiskamer. Dagen werden weken. De artsen testten zijn cognitie. Als er enige twijfel bestond, zei Missy, moesten ze langskomen als de Phillies aan het spelen waren. Het klonk misschien niet altijd als Charlie, maar hij was daarbinnen.

‘Hij twijfelde,’ zei Missy. ‘Hij was, weet je, leunstoelmanager. Hij maakte de werper en de slagman kapot.”

De Phillies bleven winnen. Manuel werd tijdens de National League Championship Series ontslagen uit de intramurale zorg. Hij keerde terug naar zijn Winter Haven, Florida, de thuisbasis om te zien hoe de Phillies Game 6 en Game 7 verloren.

Hij was teleurgesteld, maar – erger nog – de juiste woorden ontbraken. Het raakte hem, de ernst van de uitdaging waarmee hij werd geconfronteerd.

‘Ik kon niet vloeken,’ zei Manuel.

De wending is prachtig, en het is iets dat Manuel kan waarderen. Zijn volkse maniertjes waren het onderwerp van dagelijkse tirades op 94.1 WIP terwijl hij de Phillies leidde – voor en na zijn World Series-titel. Maar hij is een meer dan levensgrote figuur geworden in Philadelphia, een stad die die status aan weinigen uitbreidt.

Hij was een .198 hitter in de majors, maar zijn countryaccent en wonderbaarlijke homeruns maakten hem tot een volksheld als speler in Japan. Hij was de slagfluisteraar bij grote overtredingen in Cleveland, maar kwam als buitenstaander naar de Phillies. Hij was een gemakkelijk doelwit voor overstuurde fans en won vervolgens tussen 2007 en 2011 vijf divisietitels op rij. Sindsdien hebben de Phillies er geen meer gewonnen, en de tijd is goed geweest voor Manuels nalatenschap. Nu zijn vreemden verplicht om “Cholly!” te roepen. als ze hem zien. En in de dagen na de beroerte van Manuel nodigde het sportpraatstation bellers uit om ondersteunende berichten achter te laten. WIP stuurde Missy drie grote audiobestanden. Ze speelde ze voor Charlie terwijl ze in het ziekenhuis lagen.

Hij glimlachte.

‘Ik denk dat dat hem veel heeft geholpen,’ zei Missy. “Alleen die aanmoediging van mensen – mensen van overal. En overal zijn Phillies-fans. Velen van hen hadden een beroerte gehad. Een heleboel logopedisten en ergotherapeuten. Ik zou ze gewoon spelen.”

Maar de eerste maand nam Manuel zijn telefoon niet op. Hij was depressief. Hij klonk niet zoals hij zou moeten. ‘Soms praatte ik helemaal niet’, zei Manuel. “Ik zou gewoon naar mijn kamer gaan en gaan zitten.” Missy stootte hem aan. Een van de weinige mensen die Charlie vertrouwde, zijn oude pitchingcoach Rich Dubee, reed 90 minuten om bij hem te komen zitten. Dubee voelde de bezorgdheid.

‘Je weet dat hij door zijn maniertjes soms besefte dat hij niet de juiste woorden zei,’ zei Dubee. “Hij was zich daar echt van bewust.”

Drie maanden na de beroerte bleef Manuel op zijn hoede. In december begon hij uit die duisternis te komen. Missy nam hem mee om enkele kleinkinderen te bezoeken in het circus in Sarasota, Florida, en een paar Phillies-fans herkenden Manuel. Hij nodigt altijd mensen uit in zijn omgeving. Daarom heeft hij een mythische status bereikt in Philly. Daarom voelen mensen zich genoodzaakt hem te benaderen.

In het circus maakte hij enkele foto’s.

‘Wisten ze dat je een beroerte had?’ vroeg Missy.

‘Nee,’ zei hij. “Ik heb niet lang genoeg met ze gepraat.”

Maar ze zag een hernieuwd vertrouwen. Manuel was zo zelfbewust geweest tijdens zijn spreken.

‘Ik bedoel, het is normaal,’ zei Manuel. ‘Ik ben niet boos of zo. Maar wat gaan we eraan doen?”


Charlie Manuel, hier met een van zijn kleinkinderen, speelt sinds 1963 in het professionele honkbal. (Met dank aan de familie Manuel)

Hij beëindigde zijn eerste sessie logopedie in oktober met een hoopvol gevoel. ‘Ik vond het leuk om met je te praten,’ zei Manuel tegen Pam Smith. “Ik denk dat dit gaat helpen.” Smith, een logopedist in het Winter Haven Hospital, vond Manuel zachtaardig en stil. Soms werden de oefeningen voor het terugvinden van woorden vervelend. Charlie was gefrustreerd. Maar zijn gedrag veranderde telkens wanneer hij over zijn interesses sprak.

‘Dus,’ zei Smith, ‘op een dag haalde ik wat honkbalweetjes tevoorschijn. Nu is er het kaartje.”

De meeste patiënten met een beroerte zullen niet volledig terugkeren naar hun vorige toestand, zei Smith. Er zal een resterend tekort zijn in de toespraak van Manuel. Dit heeft Manuel ertoe aangezet een grapje te maken: het staat hem op het spel. Spraakprobleem? Zo heb ik altijd geklonken! Hij was nooit een grammaticaliefhebber. Hij maakte vaak een fout als het hem lukte. Wat hem boos maakte, was iemand die zijn slordige communicatieve vaardigheden op een hoop gooide met een gebrek aan intelligentie. Hij had zijn stijl en die was onmiskenbaar.

Hij wilde het terug.

“Ik ga heel snel,” zei Manuel tegen zijn therapeut, “en ik kan de woorden niet onthouden.”

Ze maakten kleine vorderingen. Ze begonnen er plezier in te krijgen. Op een dag werkten ze aan zijn schrijven. Ook dat werd beïnvloed door de beroerte. “We zijn niet goed uit de verf gekomen met wat we echt probeerden te schrijven, omdat Manuel zijn naam wilde kunnen ondertekenen”, zei Smith. ‘Hij wil honkbalkaarten kunnen ondertekenen.’ Hij oefende keer op keer op zijn handtekening. Manuel is op zijn scherpst als hij het over slaan heeft; Smith is zijn nieuwste leerling.

Motivatie is een krachtig hulpmiddel.

‘Dat is een soort truc in therapie,’ zei Smith, ‘iemand betrekken bij iets dat hij of zij leuk vindt.’

In oktober droeg het marketingpersoneel van de Phillies hun steentje bij door plannen te maken voor Manuel om bij een World Series-wedstrijd aanwezig te zijn, mochten de Phillies daar komen. Het hele honkbalveld zou op hol slaan als hij zes weken na een beroerte op het veld stond voor een ceremoniële eerste bal.

Missy vond het een leuk idee. Het zou Charlie, die zich somber voelde, energie kunnen geven. Het was goed om een ​​doel te hebben. Hij was er minder enthousiast over. Hij zou de honkbal niet hebben kunnen gooien. Hij werd geïntimideerd toen hij dacht aan alle mensen die met hem zouden willen praten.

Twee maanden later lachte Manuel. ‘Ah, ik weet het niet,’ zei hij.

Het doel is nu anders. Manuel heeft nog steeds een plek in de frontoffice van het team; zijn officiële titel is senior adviseur van de algemeen directeur. Dat houdt in dat je een aantal amateurspelers scout en wedstrijden in de minor league bijwoont om het boerderijsysteem van de Phillies te zien. Manuel is vastbesloten om door te gaan.

‘Ik zou kunnen gaan vissen zoveel ik wil,’ zei Manuel. “Ik zou kunnen golfen zoveel ik wil. Maar uiteindelijk vind ik het nog steeds leuk om bij een honkbalwedstrijd aanwezig te zijn.”

Soms struikelt hij nog steeds als hij praat. Hij zal een woord missen. Hij pauzeert als hij niet het juiste woord heeft. Hij zal het verkeerde woord mompelen. Hij klinkt niet altijd zoals hij deed, omdat de spieren die hij gebruikt voor spraak verzwakt zijn door de beroerte. Maar sommige patiënten met een beroerte en afasie kunnen helemaal niet praten. Zijn hersenen zijn bezig met het oplossen van enkele puzzels.

‘Hij keert terug naar waar Chuck Chuck was,’ zei Dubee.

Manuel deed vorige maand iets dat Missy geruststelde. Hij had weer die toon. Hij was gefixeerd op iemands swing. Hij wist hoe hij het moest genezen. (De speler speelt niet op de Phillies, dus Manuel zou het liever geheim houden.) Dagenlang was dit het enige waar hij over sprak. Missy vond het geweldig.

Toen liet Manuel Smith, zijn therapeut, schrikken. “Ik moet tegen de voorjaarstraining beter kunnen praten”, zei hij.

Dat is het doel.

‘Ja, ik wil mee,’ zei Manuel. “Als de Phillies willen dat ik naar de voorjaarstraining kom, dan kom ik naar de voorjaarstraining… (Maar) omdat ik wil, betekent niet dat ik dat ook kan. Ik zal doen wat ik moet doen.”

Tijdens een recente therapiesessie met Smith deelde hij een geheim. Lang geleden schreef Manuel iets. Hij leest het zo nu en dan.

“Heb je een gedicht geschreven?” zei Smit.

Manuel deed het – met wat hulp. Het stamt uit de vroege jaren ’70, toen hij op de bank reed bij de Minnesota Twins. Hij noemde het: “Mijn meest memorabele dag.” Daarin “een of andere hillbilly die .182 slaat” pinch-hits voor zijn idool, Harmon Killebrew. Manuel staat tegenover Jim Palmer en hij verplettert een homer.

Het gebrul vanaf de tribunes gaf een oorverdovende schreeuw…
Toen viel Charlie uit bed, het was maar een droom.

Tientallen jaren lang reciteerde hij het uit zijn hoofd. Hij voelde zich schuldig omdat hij het voor Smith van een vel papier moest voorlezen. Hij werd emotioneel en de woorden waren moeilijker te vormen. Smith onderbrak hem niet. ‘Hij wil het goed zeggen’, zei Smith. Hij bleef doorgaan.

‘Ik vond dat gewoon het coolste wat ik ooit had gehoord’, zei Smith. ‘Het grappige is dat hij oplicht als hij over honkbal praat. Hij heeft een twinkeling in zijn ogen.”

Hij houdt zijn hartslag in de gaten. Hij maakt wandelingen van vijf kilometer door de buurt. Hij kan weer vloeken. Hij wil weer gaan bankdrukken.

‘Eigenlijk’, zei Manuel, ‘wil ik het doen, gewoon om te zien of ik het kan.’

‘Dat is het hele ding,’ zei Missy. “Veel hiervan doet hij om aan zichzelf te bewijzen dat hij het kan.”

Charlie keek naar Missy.

‘Ik zal het je zo zeggen: ik blijf altijd honkbal spelen,’ zei Manuel. “Ik zal altijd in het honkbal blijven.”

Donderdag wordt Manuel 80 jaar. “Ik wil geen feestje”, zei hij. “Ik leef, dat is een feest. Ik doe niet aan feestjes. Mijn leven is een feest geweest.” En er is nog iets anders.

Werpers en catchers melden zich over 43 dagen.

(Bovenste afbeelding: Eamonn Dalton / De Atletiek; Foto: Mitchell Layton / Getty Images)

You might also like More from author

Leave A Reply

Your email address will not be published.