Wat ZULLEN de Netflix-liefhebbende Duke en Duchess of Despair zeggen? In de grote finale van The Crown wordt Harry gereduceerd tot een wietrokende, bittere, hopeloze ook-renner verkleed als nazi – zoals MAUREEN CALLAHAN onthult in haar koninklijk wrange tv-uitspraak

‘The Crown’ gaat met klasse en brutaal uit en geeft ons een waardig afscheid van de koningin terwijl we all-in gaan in William v. Harry, waarbij Charles, Camilla en een jonge Kate Middleton opnieuw worden bedacht, en het allemaal wordt aangevuld met de perfecte hoeveelheid kamp .

Harry, neem me niet kwalijk voor de woordspeling, hier wordt geen enkele verontwaardiging bespaard.

Hij wordt afgeschilderd als een boze, bittere, hopeloze, recalcitrante verliezer wiens sluimerende wrok jegens William alleen maar tot de ondergang zou leiden.

Erger nog, hij heeft een Three Stooges-achtige bowl-cut gekregen met een piepklein ponytje. Het is het uiterlijk en het effect van een domkop. Hij wordt tweemaal op of nabij een toilet opgevoerd, terwijl hij overvloedig drinkt en klaagt over zijn roodheid.

‘Ik ben gewoon jaloers’, zegt hij tegen William in de eerste aflevering van serie 6 deel 2, genaamd Willsmanie. ‘In de geschiedenis van de mensheid heeft niemand ooit om iemand met rood haar geschreeuwd’.

Die dialoog is de eerste van vele bezuinigingen. Harry bestaat hier slechts als een tegenwicht voor William, een medelijdende nummer twee, wiens energie alleen maar duister en verontrustend is.

William vertelt de koningin (Imelda Staunton) dat Harry een probleem ontwikkelt met marihuana, terwijl Harry klaagt dat Charles dreigt een daglang bezoek aan een afkickkliniek af te dwingen – Harry is niet geagiteerd door de implicaties, maar door de optica en de media die hij noemt ‘ f**kers, allemaal, uitschot van de aarde’.

Subtiel!

Harry’s bittere woorden tegen William: ‘Ik weet dat het mijn taak is om de rotzooi in dit gezin te zijn… Ik ken mijn doel in het leven: de rotzooi om je er goed uit te laten zien. Er is geen behoefte aan een nummer twee in deze familie, behalve als entertainment. Het is dus de gouden ster van Willie en het zwarte schaap Harry. Willie heilige, Harry zondaar. Willie solide, Harry verloren. F**king up – oh, dat is de taak van Harry Wales ‘.

Je kunt je de woedende telefoontjes en sms-berichten voorstellen die onmiddellijk van House Sussex naar Netflix komen. Maar de streamer heeft zijn pond vlees geëist, en de kijkers zullen er dankbaar voor zijn.

En hoe bevredigend is het dat dit samenvalt met een week waarin The Hollywood Reporter Harry en Meghan tot twee van de ‘grootste verliezers’ van het jaar noemde en hun liefdadigheidsinstelling, Archewell, een daling van 11 miljoen dollar aan donaties noteerde.

‘Wees vriendelijk voor [Harry]’, Zegt de koningin tegen William. ‘In veel opzichten is het moeilijker om nummer twee te zijn dan nummer één… Nummer twee heeft de neiging om…’

‘Gek worden’? Willem pareert.

‘Ik wilde zeggen: heb extra zorg en aandacht nodig’.

Ha!

Afgezien van zulke heerlijke uitwisselingen, wees gewaarschuwd dat de nummers twee en vier van deze laatste zes afleveringen opvulling zijn.

Flashbacks naar de uren na de Tweede Wereldoorlog en de heropkomst van Mohamed Al-Fayed zijn een kwelling. Een hele aflevering gewijd aan prinses Margaret, ongeacht de pathos, voelt irrelevant.

Je vraagt ​​je af waarom deze platgetreden tijdperken en karakters opnieuw tot leven worden gewekt, terwijl recentere drama’s – bijvoorbeeld Camilla’s zenuwslopende eerste ontmoeting met William, waarna ze de beroemde uitspraak deed: ‘Ik heb echt een gin-tonic nodig’ – werden vermoedelijk achtergelaten op de vloer van de schrijverskamer.

Uiteraard heeft showrunner Peter Morgan, zoals hij gewend is, de geschiedenis aanzienlijk herschreven: Charles (Dominic West) krijgt een hero-edit. Camilla (Olivia Williams) is zelfopofferend en ondersteunend, en denkt alleen en altijd aan ‘de jongens’ en hun welzijn, hier met haar knieschijf en een haveloze pruik. Op haar grote moment met Charles, zijn langverwachte aanzoek op gebogen knie, ziet Camilla tuinieren met een aangestoken sigaret uit haar mond. Het is glorieus.

Carole Middleton – de actrice, net als de acteur die William speelt, een fysieke dubbelganger – wordt afgeschilderd als een licht opdringerige, goedbedoelende podiummoeder, minder Kris Jenner dan een strever uit de hogere middenklasse.

Dishy beweerde echter details over Carole’s machinaties om haar dochter op William’s pad te brengen – het timen van Kate’s tussenjaar met dat van William, haar laten meedoen aan hetzelfde Zuid-Amerikaanse expeditieprogramma, haar inschrijven in St. Andrews nadat William zijn plannen had aangekondigd om daar naar de universiteit te gaan – zijn verglaasd.

Het meeste dat we krijgen is dat Kate haar moeder vertelt dat ze ‘erger dan’ is [Jane Austen’s] Mevrouw Bennet’.

Wat Kate betreft: Nou, Waity Katie is er niet meer.

Deze Kate Middleton is bedeesd en niet onder de indruk van William, die vanaf het begin naar haar smacht.

Na de beruchte modeshow waarin Kate een semi-transparante jurk modelleerde – het moment waarop William zijn vriend voor het eerst als een potentiële liefdesbelang zou hebben gezien – wordt de toekomstige koning afgebeeld als een stalker.

‘Ik ben altijd geïnteresseerd geweest, bijna geobsedeerd’, zegt hij tegen Kate. ‘Tot het punt waarop ik dacht dat als ik jou niet kon krijgen, ik hier liever helemaal niet zou zijn’.

Alsjeblieft. We weten allemaal dat Kate heeft geleden tijdens die langdurige verkering. Maar zo’n revisionistische geschiedenis is een kleine prijs die moet worden betaald voor Morgan’s veeleisende kijk op de broers Windsor en de duidelijke trouw van de show aan monarchie, dienstbaarheid en kroon.

We zien de koningin William en Harry meenemen voor een privégesprek, waarin ze vraagt ​​naar hun gevoelens over een Charles-Camilla-huwelijk. Harry maakt meteen bezwaar; de koningin slaat het weg.

‘Willem’?

‘Ik veronderstel dat dit de realiteit is’, zegt hij. ‘En ze lijkt hem gelukkig te maken’.

Harry’s mening doet er niet toe. Daarna confronteert hij William, terwijl hij gal spuugt.

‘Je bent zo’n verdomde bedrijfsman’, zegt hij. Het is een woeste dialoog rechtstreeks uit Scobie en ‘Spare’.

‘Ik probeer gewoon volwassen te zijn’, schiet William terug. ‘Ik verwacht niet dat je begrijpt hoe dat voelt’.

Dan maar over Harry die zich verkleedt als nazi (waarbij Kate dit zachtjes afraadt, in tegenstelling tot Harry’s schuldverschuiving in ‘Spare’) en de daaropvolgende mediastorm.

Hier is de ongelukkige Harold, naakt op zijn toilet, op boksers na, in paniek en ‘F**k’ schreeuwend!

Zijn zelfopgelegde tekortkomingen staan ​​in contrast met William’s toenemende ernst, Charles’ happy end, en de rekening van de koningin met haar eigen sterfelijkheid en een vreemde verleiding om af te treden (een totaal verzinsel).

Claire Foy en Olivia Colman, die in voorgaande seizoenen koningin Elizabeth speelden, keren terug als adviseur van Staunton’s QEII.

Foy levert de stellingverklaring, die tevens een scherpe berisping is van de twee ellende die in Montecito wonen: ‘Monarchie is iets wat je bent, niet wat je doet… Als je aftreedt, symboliseer je instabiliteit en vergankelijkheid. Je geeft daarmee ook de luxe van keuze aan, en dat is het enige dat we niet kunnen hebben als we beweren dat de kroon ook ons ​​geboorterecht is.’

Boom!

Op een van onze laatste momenten met William en Harry biedt de jongere broer een verschrikkelijke voorafschaduwing. Terwijl ze ‘s nachts alleen buiten zitten, vertelt Harry zijn broer het verhaal van koning Willem de II – details veranderd en uitgevonden door Morgan voor een dramatisch effect.

‘Hij werd vermoord door zijn eigen broer’, zegt Harry.

Willem: ‘Was hij’?

Harry: ‘Wie, zou je geloven, heette ook Prins Hendrik. Hij liet William omkomen bij een schietongeval en galoppeerde vervolgens weg… om de troon voor zichzelf op te eisen. Maak je geen zorgen, maat, ik zou je dat niet aandoen’.

Het is een poëtisch, perfect afscheidsschot voor Harry: ‘The Crown’ is misschien voorbij, maar de wereld weet precies wie er als beste uit de bus is gekomen in deze broedermoordoorlog van woorden.

Sparen, inderdaad.