Vergeven kindermoordenaar Kathleen Folbigg’s eerste moment van vrijheid

De gratie verleende kindermoordenaar Kathleen Folbigg is herenigd met haar naasten nadat ze na 20 jaar achter de tralies uit de gevangenis was vrijgelaten.

Mevrouw Folbigg werd maandagochtend uit de Grafton-gevangenis in het noorden van New South Wales verdreven naar het huis van haar vriendin Tracy Chapman in de buurt van Coffs Harbour.

Het paar omhelsde elkaar stevig, lachend en huilend.

‘Ik ben zo opgetogen, het is niet grappig. En ik ben nerveus en ik ben alles’, zei mevrouw Folbigg.

‘Ik heb nog steeds zoiets van’ gebeurt dit wel? O mijn God’.

Mevrouw Folbigg, 55, werd in 2003 veroordeeld voor drie moorden en één keer doodslag nadat haar baby’s Patrick, Sarah, Laura en Caleb tussen 1989 en 1999 onder verdachte omstandigheden stierven.

Ze heeft altijd haar onschuld volgehouden en Tom Bathurst KC, die belast was met het leiden van een onderzoek naar haar zaak, ontdekte dat er redelijke twijfel bestond over haar veroordelingen.

De beslissing was voor NSW-procureur-generaal Michael Daley aanleiding om mevrouw Folbigg maandag gratie te verlenen met de 55-jarige vrijgelaten uit de gevangenis.

Officieel is ze niet vrijgesproken.

Mevrouw Folbigg zei dat ze van plan was om op haar eerste nacht van vrijheid te genieten van een T-bone steak en een frisse pyjama.

Op beelden van haar eerste paar momenten van vrijheid was ook te zien hoe ze zich verbaasde over het feit dat ze een metalen lepel kon gebruiken om haar thee te roeren – aangezien dat haar in de gevangenis niet was toegestaan.

‘Ik kan iedereen niet genoeg bedanken voor alle steun en al het harde werk dat is gestoken in het bereiken van dit moment’, zei mevrouw Folbigg.

‘Ik ben meer dan blij, het is belachelijk. Ik ben in shock, dus bedankt.’

In het rapport van de heer Bathurst stond dat hij ‘er stellig van overtuigd was dat er gerede twijfel bestond over de schuld van mevrouw Folbigg voor elk van de misdrijven waarvoor ze oorspronkelijk werd berecht’.

Het rapport zei dat wetenschappelijke vooruitgang aantoonde dat er een ‘redelijke mogelijkheid was dat drie van de kinderen een natuurlijke dood stierven’ en dat de heer Bathurst ‘niet in staat was om te accepteren… de stelling dat mevrouw Folbigg allesbehalve een zorgzame moeder voor haar kinderen was’.

“In het geval van Sarah en Laura Folbigg is er een redelijke mogelijkheid dat een genetische mutatie bekend als CALM2-G114R hun dood heeft veroorzaakt”, aldus de bevindingen.

Met betrekking tot de dood van het vierde kind vond de heer Bathurst ‘het bewijs van toeval en tendens dat centraal stond in de kroonzaak (2003) valt weg’.

De voormalige opperrechter van NSW ging ook in op wat mevrouw Folbigg in haar dagboek had geschreven, dat eerder tegen haar was gebruikt.

‘Er zijn aanwijzingen dat het de geschriften waren van een rouwende en mogelijk depressieve moeder, die zichzelf de schuld gaf van de dood van elk kind, in tegenstelling tot bekentenissen dat ze hen vermoordde of anderszins kwaad deed’, ontdekte hij.

Het onderzoek in februari hoorde bewijs van experts over wetenschappelijke ontwikkelingen die mogelijk zouden kunnen bewijzen dat sommige van haar baby’s zijn gestorven aan natuurlijke oorzaken die verband houden met een genetische mutatie.

Deze genetische mutatie werd pas jaren na de dood door medische wetenschappers ontdekt en zou destijds niet zijn onderzocht, zo werd het onderzoek verteld.

Een wetenschappelijk rapport uit 2021 suggereerde dat in ieder geval de dood van Laura, die stierf na 18 maanden, en haar oudere zus Sarah, die eerder stierf na 10 maanden, verband hield met een zeldzame genetische variant.

Tijdens het onderzoek bespraken medische experts de mogelijkheid dat Laura en Sarah de zeldzame genetische mutatie CALM2G114R hadden, die verband houdt met het lange-QT-syndroom, een hartsignaleringsstoornis die snelle, chaotische hartslagen of aritmieën kan veroorzaken.

Het onderzoek werd ook verteld dat de dood van de meisjes mogelijk verband houdt met catecholaminerge polymorfe ventriculaire tachycardie (CPVT), een aandoening die wordt gekenmerkt door een abnormaal hartritme of aritmie.

Professor Carola Vinuesa vertelde het onderzoek dat ze had bijgedragen aan onderzoek naar de zeldzame mutatie CALM2G114R en veronderstelde dat de vier Folbigg-kinderen hoogstwaarschijnlijk stierven aan een of andere vorm van hartstilstand die leidde tot onverklaarbare sterfgevallen.

Ze vertelde het onderzoek dat Sarah en Laura deze variant hadden en dat de Folbigg-jongens ook stierven aan soortgelijke problemen met betrekking tot de plotselinge onverklaarbare sterfgevallen.

Het onderzoek hoorde echter van anderen die de genetische mutatietheorie verwierpen.

Cardiovasculaire genetica-expert Dominic Abrams vertelde het onderzoek dat het ‘onwaarschijnlijk’ was dat Laura en Sarah stierven aan de mutatie en dat er een gebrek aan bewijs was om hun exacte doodsoorzaak aan te tonen.

‘Hoewel een hartritmestoornis gerelateerd aan de calmodulin-variant niet definitief kan worden uitgesloten, denk ik dat de kans klein is dat dit verantwoordelijk was voor de dood van Laura en Sarah’, schreef hij in een rapport dat aan het onderzoek werd aangeboden.

‘Er is geen overtuigend bewijs om te ondersteunen dat omgevingstriggers duidelijke factoren zijn die de gevoeligheid voor aritmie kunnen hebben verhoogd.’

Dr. Matthew Orde vertelde het onderzoek dat hij gegevens van Laura’s hartweefsel, bekend als dia’s, had geanalyseerd om te bepalen of myocarditis, algemeen bekend als ontsteking van het hart, haar dood had veroorzaakt.

Hij zei dat de door hem beoordeelde objectglaasjes duidelijke tekenen vertoonden van myocarditis en dat dit de waarschijnlijke doodsoorzaak was, maar vanuit het perspectief van een forensisch patholoog zou hij naar het ‘grote plaatje’ moeten kijken.

‘In mijn ervaring als forensisch expert creëert de mate van ontsteking in Laura’s hartdia’s een zeer overtuigende bewering over de doodsoorzaak’, zei Dr. Orde.

‘Het enige waar ik de aandacht op probeer te vestigen, is dat ik op basis van de dia’s een mogelijke doodsoorzaak zie, maar ik kan niet uitsluiten dat andere factoren hebben bijgedragen.’

Het onderzoek werd verteld dat zowel Patrick als Caleb hoogstwaarschijnlijk niet dezelfde variant droegen die hun zussen deelden.

Hun doodsoorzaak was moeilijker vast te stellen, aangezien geen van beide jongens andere overeenkomsten vertoonde dan hun plotselinge onverklaarbare dood.

Een autopsie op Patrick wees uit dat zijn doodsoorzaak een acuut verstikkend voorval was als gevolg van een epileptische aanval.

Het onderzoek kreeg te horen dat Patrick op 18 oktober 1990 naar het ziekenhuis was gebracht, nadat zijn ouders hadden vastgesteld dat hij moeite had met ademen.

De toen vier maanden oude jongen was naar verluidt ook blauw van kleur toen hij met spoed naar het ziekenhuis werd gebracht.

Neuroloog en federaal onafhankelijk parlementslid Monique Ryan vertelde het onderzoek dat de plotselinge dood van Patrick verband zou kunnen hebben gehouden met een hersenletsel dat hij opliep tijdens deze medische episode.

Dr. Ryan zei dat het hoogstwaarschijnlijk rond oktober 1990 was dat Patrick zijn eerste aanval kreeg.

‘Hij had een ongecontroleerde epileptische aanval en heeft waarschijnlijk zijn dood veroorzaakt’, vertelde ze aan het onderzoek.

‘Soms kunnen baby’s die epileptische aanvallen hebben relatief subtiel zijn, maar zij (de ouders) zouden herkennen dat de baby’s ongebruikelijke gebeurtenissen hadden, zelfs als ze niet herkenden dat het een aanval was.’

Dr. Ryan zei echter dat ze zich afvroeg of de aanvallen hersenletsel hadden veroorzaakt dat verband hield met zuurstofgebrek dat uiteindelijk de dood van Patrick veroorzaakte vanwege het snelle herstel dat hij aanvankelijk had.

“De ogen van de baby waren open, hij leek wakker, maar hij reageerde minder dan normaal en het feit dat hij alleen op pijnlijke prikkels reageerde, geeft aan hoe ongevoelig hij was”, zei dr. Ryan.

‘Als een baby een ernstig hersenletsel had gehad dat verband hield met ademhalingsproblemen… om het ernstig genoeg te laten zijn… had ik verwacht dat hij niet zo snel hersteld zou zijn als hij.’

Patrick was op 18 oktober 1990 binnen 15 minuten na zijn bezoek aan het ziekenhuis begonnen te reageren op medische hulp, zo werd het onderzoek verteld.

‘Hij gedroeg zich normaler, wat onverenigbaar zou zijn met een ernstig hypoxisch hersenletsel’, zei dr. Ryan.

‘De nieren en het hart zouden ook tekenen van hypoxisch hersenletsel vertonen.

‘De aanvankelijk beperkte bloedtesten waren relatief goedaardig.

‘Hij is niet naar de intensive care gestuurd, wat allemaal pleit tegen een acuut ernstig hypoxisch hersenletsel op dat moment.’

Ze zei dat hoewel zijn aanval een ‘redelijk significante aanval’ was, Patrick niet doorging met het vertonen van typisch gedrag voor een kind met aanhoudende problemen met betrekking tot het hersenletsel.

Dr. Ryan zei dat dit het gevolg zou kunnen zijn van een gediagnosticeerde genetische aandoening die wetenschappers nog niet hadden ontdekt.

Ze zei dat een andere mogelijkheid was dat de dood van Patrick verband zou kunnen houden met ‘beroerte-achtige episodes’, gekoppeld aan energiestoringen in de hersenen.

‘Het was vrij duidelijk dat er op 18 oktober iets gebeurde dat nogal ingrijpend was, vóór die datum werd Patrick Folbigg als normaal beschouwd’, zei ze.

‘Hij was neurologisch niet normaal (na 18 oktober) … er moet op of rond die tijd een soort hersenletsel zijn opgetreden.

‘Ik denk dat het waarschijnlijker is dat hij een onderliggende aandoening had die zich op die datum manifesteerde.’

Het onderzoek hoorde bewijs van medische experts dat genetische wetenschap een vrij nieuw veld was, met elke dag ontdekkingen over nieuwe mutaties.

“Het feit dat er bij Patrick’s genetische testen geen definitieve afwijking werd gevonden, betekent voor mij niet dat het geen genetische afwijking was”, zei dr. Ryan tegen het onderzoek.

‘Als hij vandaag zou zijn geboren en we zouden een hele genoomsequencing hebben gedaan … en het was negatief, dan zouden we gewoon moeten afwachten. We zouden het om de vijf jaar doen.

‘Helaas stierf hij zonder definitieve diagnose. Helaas gebeuren dit soort dingen.’

Dr. Ryan zei dat ze patiënten onder haar hoede had bij wie ze ‘lang na’ hun dood een diagnose had gesteld.

‘Het komt heel vaak voor dat we binnen het leven van een baby niet voldoende tijd hebben om een ​​voldoende diagnose te stellen’, zei ze.

Caleb, de oudste van de vier broers en zussen, stierf op 19-jarige leeftijd in Newcastle, NSW.

Het onderzoek kon de oorzaak van zijn dood echter niet vaststellen.

De zaak van de Kroon in 2003 was gebaseerd op indirect bewijs nadat de vier autopsie niet hadden kunnen vaststellen wat de oorzaak was van de dood van de kinderen.

Maar aanklagers vervolgden de bewering, die uiteindelijk uitmondde in een veroordeling, dat mevrouw Folbigg haar vier kinderen, waaronder Caleb, had gesmoord.

De procureur-generaal van NSW verwelkomde de vrijlating van mevrouw Folbigg op maandag.

‘Het resultaat van vandaag is een bevestiging dat ons gerechtelijk systeem in staat is om recht te doen, en toont aan dat de rechtsstaat een belangrijk fundament is van ons democratisch systeem’, zei Daley.

‘Gezien alles wat er de afgelopen 20 jaar is gebeurd, is het onmogelijk om geen sympathie te voelen voor Kathleen en Craig Folbigg.

‘Ik ben blij dat ons rechtssysteem in NSW bepalingen bevat die het voortdurend nastreven van waarheid en gerechtigheid mogelijk maken.’