Snikkende vrouw vertelt hoe ze dacht dat de wiskundeleraar haar zou vermoorden bij een aanval met een vleesmes

Een vrouw heeft verteld hoe ze dacht dat een gekke wiskundeleraar haar zou vermoorden met een woeste vleesmesaanval, aangezien de dader 22 jaar gevangenisstraf krijgt voor poging tot moord.

De geminachte Clare Bailey, 44, lanceerde de aanval op Emma Russell, 43, op 23 juni vorig jaar nadat haar vreemdgaande echtgenoot een einde maakte aan de ongeoorloofde romance.

Bailey vermomde zichzelf in een rode pruik en kocht bloemen voor de vrouw voordat ze haar neerstak en sneed met een vleesmes, in Harrogate, North Yorkshire.

Over de aanval op een video gesproken, Emma zei dat haar dochter, die toen 14 was, de trap afkwam en de vrouw ging halen.

Onbedaarlijk snikkend zei ze: ‘Het enige andere dat ik me herinner is dat ze achter me stond en probeerde mijn keel door te snijden en dat was het punt waarop ik wist dat als ik niets deed, ik niet Ik zou het overleven, dus pakte ik het mes met mijn handen en klampte me eraan vast en het hield haar tegen.

‘En dan herinner ik me gewoon dat ik op de grond lag en iemand, ik weet niet wie hij was, ik denk dat hij was, ik weet niet of hij een buurman was of dat hij gewoon iemand was die langskwam, maar ze was vertrokken.

‘Ik kan me niet herinneren dat ze wegging, maar ze was vertrokken, en de man kwam gewoon en zei: “Gaat het? Heb je hulp nodig?” En toen begon iedereen min of meer om hulp te komen.’

De camera zoomt in om het merkteken te laten zien dat de wond in haar nek heeft achtergelaten. Ook is een litteken op haar arm te zien.

Leeds Crown Court hoorde dat Bailey vanuit haar huis in Dudley, in de West Midlands, was gereden om de waanzinnige aanval te lanceren.

Aanklager Rupert Doswell zei dat Bailey de affaire met de man begon na een kus op de bruiloft van haar broer.

De rechtbank hoorde dat ze elkaar ongeveer 20 jaar eerder kenden.

Hij zei: ‘Het evolueerde naar een seksuele relatie en ze ontmoetten elkaar de komende jaren een paar keer. Het was duidelijk dat ze wilde dat hij zijn vrouw zou verlaten.

‘Op het moment dat hij accepteerde, heeft hij haar misschien de indruk gegeven van wel.

‘Rond middernacht tussen Kerst en Oud en Nieuw 2019 werd er op de deur geklopt. Bloemen en twee kartonnen briefjes bleven achter. De kinderen zagen iemand de straat op rennen. De aantekeningen zijn met de hand geschreven aan zijn vrouw.’

De rechtbank hoorde dat op een van de briefjes stond: ‘Ik blijf wachten tot ik kerst met je kan vieren’, terwijl op een ander briefje stond: ‘Kon ik maar bij je zijn.’

In maart 2022 vertelde de man aan Bailey dat hij hun relatie beëindigde en dat zijn kinderen zijn prioriteit waren.

Hij blokkeerde haar vervolgens op sociale media, maar in mei 2022, tijdens een wandeling tijdens zijn lunchpauze, voelde hij een ‘tikje op zijn schouder’ en het was Bailey.

De heer Doswell zei: ‘Het was de beklaagde en ze zei dat ze daar was om hem te zien. Ze spraken een half uur en hij vertelde haar dat de relatie voorbij was.’

De rechtbank hoorde dat Bailey op 23 juni vorig jaar werd betrapt op cameratoezicht in een Sainsbury’s-winkel toen hij bloemen kocht. ANPR-camera’s hadden haar auto vanuit haar huis gevolgd.

Meneer Doswell zei dat ze op het werk had verteld dat ze naar binnen was gegaan, maar dat ze moest vertrekken vanwege een verzakking en zelf plassen.

Bailey was echter in plaats daarvan naar Harrogate gereisd, had de bloemen gekocht, een rode pruik en een Covid-gezichtsmasker aangetrokken en op de deur van het ouderlijk huis van de man geklopt voordat hij Emma op brute wijze met een vleesmes neerstak.

De heer Doswell zei: ‘Om 16.52 uur kreeg de politie van North Yorkshire een telefoontje van de ambulancedienst die zei dat ze naar een adres in Harrogate waren gegaan om te melden dat een vrouw was neergestoken.

‘Beelden van een Ring-deurbel minuten voor dat telefoontje lieten zien dat ze naar de deur van het adres was gegaan en aanbelde. Voordat er werd opgenomen, verborg ze haar gezicht met een bos bloemen.

‘De deur werd geopend en nadat ik het haar had verteld [the victim] de bloemen waren voor haar, ze stormde de gang in en viel met een groot vleesmes gewelddadig aan.’

Bailey hakte, hakte en stak herhaaldelijk naar Emma, ​​die naar het mes probeerde te grijpen, wat resulteerde in ernstige verwondingen aan haar hand.

Een deel van de aanval werd gezien door Emma’s jonge dochter die probeerde te helpen door naar het mes te grijpen voordat ze de hulpdiensten belde.

De rechtbank hoorde dat na de aanslag twee mannen in hun auto Bailey rustig zagen weglopen.

De heer Doswell zei dat een van hen ‘nonchalant leek en hij dacht niet dat er iets was gebeurd op het adres en hoorde geschreeuw en ging met anderen naar binnen’.

Ze voegde eraan toe: ‘Nadat hij bloed had gezien, rende hij de straat op om te zien waar de beklaagde heen was. Ze was verdwenen.’

Bailey was naar huis gegaan en had geprobeerd haar vermomming uit te doen.

Ze werd in de vroege uren van 4 juli gearresteerd en op weg naar haar hechtenis vroeg een officier: ‘Heeft dit betrekking op de vrouw van mijn vriend? Ik sprak met hem en hij zei dat ze was neergestoken.’

De heer Doswell zei: ‘Toen camerabeelden van haar in de supermarkt werden getoond, beweerde ze geheugenverlies met betrekking tot dat en de gebeurtenissen.’

Agenten doorzochten het huis van Bailey en vonden met bloed bevlekte kleding uit de wasmachine en een blauw Covid-masker.

Onder een vuilnisbak werd een met bloed bevlekte handschoen gevonden en ook op de autodeur zaten bloedvlekken.

De rechtbank hoorde dat Emma ernstige verwondingen had opgelopen aan haar nek, onderarm, arm en buik en dat ze een operatie moest ondergaan.

Haar verwondingen werden beschreven als levensveranderend en waren ‘binnen millimeters van een ernstige bedreiging voor het leven’.

De heer Doswell zei dat ze ter plekke opmerkte: ‘Een vrouw probeerde me bloemen te geven en ik zei:’ Ik wil ze niet” en ‘Laat me niet doodgaan’.’

Emma werd overgeplaatst naar de Leeds General Infirmary, waar ze een maand verbleef voordat ze zichzelf ontsloeg.

In een slachtofferverklaring die aan de rechtbank werd voorgelezen, zei ze dat ze nog steeds last heeft van nachtmerries en flashbacks, en voegde eraan toe: ‘Soms stop ik mezelf met slapen omdat ik niet wil dat de dromen uitkomen.’

Curtis Myrie, verzachtend, vertelde de rechtbank dat Bailey tijdens een eerdere hoorzitting schuldig had gepleit aan poging tot moord. Er was ook een psychiatrisch rapport voor de rechtbank opgesteld.

Hij zei: ‘Er is een volledige aanvaarding van de verantwoordelijkheid voor wat ze heeft gedaan. Voor de catastrofale en traumatische gevolgen van haar acties. Dat is niet te minimaliseren.’

Zijn eervolle rechter Robin Mairs zette Bailey 22 jaar en vier maanden gevangen en vertelde haar dat ze tweederde van die straf in hechtenis moest uitzitten.

Hij beschreef het sturen van de bloemen naar het huis tijdens Kerstmis en Nieuwjaar 2019 en de telefoontjes naar Emma’s werk als ‘proberen beide kanten tegen elkaar te vergiftigen’.

Hij vertelde Bailey dat Emma ‘heel erg het doelwit van je jaloezie’ was.

De rechter zei: ‘Die ochtend [of the attack] je stuurde berichten naar haar man over hoeveel je van hem hield…’

De rechter zei over het slachtoffer: ‘Wat je deed beheerst haar dagen en achtervolgt haar nachten.’

Bailey werd ook het onderwerp van een straatverbod voor onbepaalde tijd.

Senior rechercheur Jonathan Sygrove zei: ‘Allereerst moet ik de moed van Emma prijzen, ze heeft zoveel moed getoond tijdens het onderzoek en ik hoop dat ze met het vonnis van vandaag een einde kan maken aan de gebeurtenissen van die middag.

‘Dit was een afschuwelijke aanval op een onschuldige en onberispelijke dame die zich daardoor niet meer veilig kan voelen in haar eigen huis, op haar werk of zelfstandig tijd kan doorbrengen met haar kinderen. Emma moest weken in het ziekenhuis doorbrengen, weg van haar familie, waar ze werd behandeld voor verwondingen die simpelweg nooit hadden mogen gebeuren. Ze deed alleen de voordeur van haar huis open.

‘Vanaf het eerste telefoontje van de ambulancedienst was dit een extreem snel onderzoek dat leidde tot de snelle arrestatie en aanklacht van de dader. Het werd al snel duidelijk hoeveel plannen Bailey had gemaakt en hoe weinig respect ze had voor iemand die in de weg stond van wat ze wilde, en ik verwelkom het vonnis dat haar vandaag is uitgesproken.’

Emma zei: ‘Ik heb nog elke dag pijn en heb pijnstillers nodig om hierbij te helpen. Ik gebruik krukken om me te verplaatsen omdat ik mijn rechterbeen nog steeds niet volledig kan gebruiken en voor langere afstanden heb ik een rolstoel.

‘Ik ben al mijn zelfstandigheid kwijt. Ik kon niet meer aan het werk. We zijn aangewezen op arbeidsongeschiktheidsuitkeringen. Ik ben eigenlijk mijn hele leven kwijt. Ik heb hulp nodig bij alles wat ik doe.

‘Ik slaap niet en als ik slaap. Ik heb flashbacks en nachtmerries van die middag.

‘Ik kan me niet voorstellen wat mijn dochter heeft meegemaakt, om getuige te zijn van wat ze deed, om te proberen de aanval te stoppen. Ze is mijn held. Ze zal altijd mijn kleine held zijn. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik hier nog zou zijn als ze die dag niet thuis was geweest.

‘Ik weet dat mensen hun mening zullen hebben over wat ik had moeten doen na de aanval, maar ik heb gedaan wat het beste voor me was. Zaken gebeuren, ze zijn niet leuk, maar ze gebeuren en niemand zou zich ooit kunnen voorstellen dat zoiets het resultaat zou zijn. Dit was geen normale reactie op iemand die een relatie verbrak.

‘Ik wil van de gelegenheid gebruik maken om degenen te bedanken die die dag kwamen helpen – mensen die mij niet kenden, niet wisten of ze veilig waren, of ook zouden worden aangevallen. Bedankt.’