De verrassende links-rechts alliantie die meer appartementen in buitenwijken wil

Jarenlang was de Yimbytown-conferentie een ideologisch veilige ruimte waar liberale jonge professionals met andere liberale jonge professionals konden praten over de specifieke problemen van steden met veel liberale jonge professionals: niet genoeg fietspaden en openbaar vervoer, te veel restrictieve bestemmingsplannen.

De gebeurtenis begon in 2016 in Boulder, Colo., en draait sindsdien rond een coalitie van linkse en centrumdemocraten die de Amerikaanse wijken minder exclusief willen maken en de woningdichtheid dichter. (YIMBY, een pro-huisvestingsbeweging die steeds meer een identiteit wordt, staat voor ‘Ja in mijn achtertuin’.)

Maar de sfeer en het publiek waren verrassend anders tijdens de bijeenkomst van dit jaar, die in februari werd gehouden aan de Universiteit van Texas in Austin. Naast veganistische lunches en naamkaartjes met voorkeursvoornaamwoorden, was er op de conferentie ook een groep aanwezig (die zelfs gevierd werd) die tot voor kort niet welkom was: de Republikeinen uit de rode staat.

Op de eerste dag was er een toespraak over het wijzigen van bestemmingsplannen door Greg Gianforte, de Republikeinse gouverneur van Montana, die vorig jaar een huisvestingspakket ondertekende dat YIMBY’s nu ‘het Montana-wonder.”

Dag 2 begon met een panel over oplossingen voor de stijgende huisvestingskosten in Texas. Een van de sprekers was een Republikeinse wetgever in Texas die niet alleen pleitbezorger is voor het versoepelen van de regels voor landgebruik, maar ook heeft aangedrongen op een vrijwel totaal verbod op abortussen.

Iedereen die deze discussies heeft gemist, zou in plaats daarvan naar het panel over tweeledigheid kunnen zijn gegaan, waar Republikeinse woninghervormers uit Arizona en Montana spraken met een Democratische senator uit Vermont. Of let op de lijst met sponsoren die er naast stichtingen ook zin in hebben Open Filantropie En Arnold Venturesomvatte conservatieve en libertaire organisaties zoals het Mercatus Center, het American Enterprise Institute en de Pacific Legal Foundation.

“Er zijn momenteel niet veel ideologisch diverse ruimtes in het Amerikaanse burgerleven, en een van de pijlers van de conferentie was het idee van een grote tent”, zegt Liz McGehee, een van de organisatoren van Yimbytown. “Hoe meer we punten van overeenstemming kunnen vinden, hoe meer we ons met minder angst aan elkaar kunnen aanpassen, en misschien zal dat helpen de polarisatie te verminderen.”

Behuizing, op twee manieren ingelijst

Nu het gebrek aan beschikbare en betaalbare woningen een van Amerika’s bepalende economische problemen is geworden, wordt het steeds meer een politiek probleem. Politici van beide partijen zijn overspoeld door kiezers die hun eigendom zijn kwijtgeraakt, tot lange reisafstanden zijn gedwongen en verbitterd zijn door de stijgende huurprijzen en de steeds groter wordende daklozenkampen.

Wetgevers in staten als Californië, Minnesota, Montana, New York, Oregon en Texas hebben een soortgelijk pakket aan oplossingen bereikt. Steevast draaien ze om het versoepelen van de bestemmings- en ontwikkelingswetten om de bouw te bespoedigen, het uitbreiden van de bescherming van huurders en het verhogen van de financiering voor gesubsidieerde woningen.

Op tal van plaatsen in het land – met name in de blauwe staten, waar het landgebruik doorgaans zwaarder gereguleerd is – is sprake van ernstige problemen georganiseerde oppositie aan dit beleid. Vooral op lokaal niveau hebben kiezers ontwikkelingen van elke omvang geblokkeerd. (Op veel plaatsen komt de verdeeldheid over wat te doen met huisvesting neer op huiseigenaren versus huurders, in plaats van te breken langs meer typische politieke lijnen.)

En niet al deze huisvestingsmaatregelen zouden als tweeledig worden beschouwd. Republikeinse wetgevers zijn vaak wantrouwig tegenover prijsplafonds zoals huurcontrole. Democratische wetgevers dringen er vaak op aan dat het stroomlijnen van maatregelen gepaard gaat met nieuwe fondsen voor bijvoorbeeld gesubsidieerde huisvesting.

Maar aangezien het beleid met de grootste impact draait om het verhogen van het bouwtempo om het decennia-oude woningtekort, dat de oorzaak is van de Amerikaanse woningnood, aan te vullen, is er nog steeds veel overlap. Zozeer zelfs dat twee vaak tegengestelde denktanks – het American Enterprise Institute en het Progressive Policy Institute – onlangs een gezamenlijk evenement in Washington organiseerden over het vergroten van het woningaanbod.

“Sommige kwesties worden een hoefijzer”, zei Cody Vasut, een Republikeins lid van de Freedom Caucus van het Huis van Afgevaardigden van Texas, waarbij hij een analogie gebruikte die sterk lijkt op Texas. “We hebben verschillende visies op de overheid, maar soms komen we tot dezelfde conclusie.”

Huisvesting heeft verschillende kenmerken die het tot een ideaal onderwerp maken voor twee partijen, zegt Jake Grumbach, hoogleraar openbaar beleid aan de Universiteit van Californië, Berkeley. De huisvestingswetten zijn hyperlokaal en krijgen daarom niet veel aandacht van nationale partijen, die de neiging hebben te polariseren. Het onderwerp staat vol met compact en wankel materiaal dat wordt berecht door middel van dikke planningsrapporten in plaats van door middel van soundbites. Het is ook moeilijk om het als wapen in te zetten, omdat iemands standpunt over huisvesting kan worden geformuleerd op een manier die aansluit bij de ideologie van beide partijen.

Neem bijvoorbeeld de YIMBY-mantra van het toestaan ​​van hogere gebouwen en het verminderen van de vergunningshindernissen om deze te bouwen. Is dit, zoals veel Democraten zeggen, een manier om meer betaalbare woningen te creëren, de segregatie in de buurt te verminderen en huishoudens met een laag inkomen toegang te geven tot wijken en scholen met hoge voorzieningen?

Of is het, zoals de Republikeinen zeggen, een pro-zakelijke manier om de regelgeving te verminderen en de eigendomsrechten te verbeteren door landeigenaren de vrijheid te geven woningen te ontwikkelen?

Is het op de een of andere manier allebei?

Tijdens de Yimbytown van dit jaar was de boodschap dat het politieke kader er niet echt toe doet, zolang je het wetsvoorstel maar goedkeurt.

Neem Montana, dat vorig jaar een pakket nieuwe wetten heeft aangenomen die feitelijk een einde maakten aan de indeling van eengezinswoningen door op de meeste kavels in de staat achtertuinwoningen en duplexwoningen toe te staan. Of Arizona, waar een tweeledige groep wetgevers deze week soortgelijke veranderingen heeft aangenomen.

Deze wetten volgden, en waren in sommige gevallen gemodelleerd naar, bestemmingswijzigingen op staatsniveau die al door de wetgevende macht in Californië en Oregon zijn gegaan, die gedomineerd worden door de Democraten. Om ze op meer conservatief terrein te verkopen, gaven advocaten die achter de schermen in Arizona en Montana hadden gewerkt tips aan andere Yimbytown-bezoekers. Ze stelden voor om zowel liberale als conservatieve lobbyisten in te huren en pitches te bedenken die aansluiten bij de politiek van elke partij.

“We kunnen ons concentreren op het benaderen van veel Republikeinen die zich zorgen maken over hoe zonering de eigendomsrechten beïnvloedt, hoe zonering onze gemeenschappen zal beïnvloeden en hoe ze groeien”, zegt Kendall Cotton, de CEO van het Frontier Institute, een denktank voor de vrije markt in Helena, Mont. “En dan kunnen andere groepen met linkse connecties met die mensen praten over de gevolgen van zonering voor de klimaatverandering, en het bouwen van dichtere, beter beloopbare steden, en de sociale rechtvaardigheid daarvan.”

In een interview na het panel sprak de heer Cotton over een van de meest verdeelde onderwerpen op de woningbouw: eengezinszonering, of wetten die duplexwoningen en appartementen in bepaalde buurten verbieden en nu het karakter van de voorsteden in grote delen van Amerika bepalen. Toen wetgevers in de blauwe staten stappen hebben ondernomen om de bestemmingswetten voor eengezinswoningen aan banden te leggen in naam van de gelijkheid en het milieu, hebben conservatieven hen aangevallen omdat ze probeerden te vernietigen wat de voormalige president Donald J. Trump ooit de “Levensstijldroom in de voorsteden.”

Dus toen Montana probeerde de bestemmingsplannen op staatsniveau te wijzigen, kozen voorstanders als de heer Cotton voor een andere koers. Om de wetgevers op het plan te wijzen, zei de heer Cotton dat hij foto’s zou tevoorschijn halen van steden als Missoula in de grensdagen, toen de straten een wirwar waren van jachtgeweerhuizen, duplexen en triplexen met één kamer.

Tegenwoordig bestaat het landschap van de stad, net als het grootste deel van Amerika, uit een groot aantal onderverdelingen die rond auto’s zijn gebouwd. Hoe kunnen we de vrije geest van dat grensverleden nieuw leven inblazen?

‘EINDE CALIFORNIË-STIJLZONING’, aldus een flyer die de heer Cotton uitdeelde aan de Republikeinse wetgevers, waarin hen ook werd opgeroepen ‘het recht om te bouwen te herstellen’.

Een wijdverbreider probleem

Dergelijke pitches zouden acht jaar geleden ondenkbaar zijn geweest tijdens de eerste Yimbytown in Boulder, een veredelde groep amateurs die onder meer een evenement in een biertuin op het programma hadden staan ​​waar dronken mensen in haiku’s over het huisvestingsbeleid praatten. De conferentie van dit jaar had 600 aanwezigen en bevatte een gesprek met Julian Castro, de voormalige minister van Volkshuisvesting en Stedelijke Ontwikkeling, een teken van de toenemende professionalisering en invloed van de beweging.

In de tussenliggende jaren, toen de YIMBY-beweging uitgroeide van een nieuwsgierigheid naar de blauwe stad tot een fondsenwervende en wetgevende kracht, bleef het centrale conflict in Yimbytown de moeilijkheid van de beweging om samen te werken met extreem-linkse politieke organisaties die tegen verschillende evenementen hebben geprotesteerd en een “professioneel standpunt” zien. -huisvestingsagenda als een progressief klinkende verpakking voor het doorsijpelende reaganisme. Dit ging verder in Austin: tijdens het ochtendpanel over de wetgevende macht van Texas verstoorde een groep demonstranten het gesprek door de ‘pro-kapitalistische’ sprekers aan te vallen en ‘echt betaalbare woningen nu’ te zingen voordat ze de deur uit werden gejaagd.

Maar als het gaat om de aanpak van wetsvoorstellen, zijn wetgevers van rechts belangrijke partners gebleken. Nu de impact van de stijgende kosten verder is gestegen op de inkomensladder en voorbij een relatief handvol op technologie gerichte steden, zijn de Republikeinen in de rode staten net zo graag willen laten zien dat ze werken aan een van de grootste problemen van hun kiezers. Tegelijkertijd zijn veel YIMBY-groepen zich gaan richten op het omzeilen van gemeenteraden en in plaats daarvan op staatsniveau wetgeving aan te nemen – wat op de meeste plaatsen onmogelijk is zonder Republikeinse stemmen.

“Als je te maken hebt met een probleem dat net zo slecht is als de huisvesting en waar zoveel mensen mee te maken krijgen, heb je niet echt het voorrecht om je druk te maken over welk signaal je uitzendt”, zegt Henry Honorof. de directeur van het Welcoming Neighbours Network, een nationale koepelorganisatie voor nationale en lokale YIMBY-groepen. “Je vindt het belangrijk om iets bereikt te krijgen, en dat betekent dat je veel meer open moet staan ​​voor het werken met mensen met wie het vaak ongemakkelijk is om mee te werken.”

De conferentie bestond nog steeds uit een overwegend centrumlinkse menigte, met panels over antiracisme, het bouwen van volkshuisvesting en het uitbreiden van de rechten van huurders. Maar bij veel aanwezigen heerste het gevoel dat ze iets bijzonders aan het opbouwen waren: een coalitie met leden van beide partijen.

Of het nu links of rechts is, veel van de deelnemers aan de conferentie waren jonge mensen in hun beste jaren op het gebied van het kopen van een huis. Het waren ook vaak mensen wier interesse in de politiek werd aangewakkerd door het economisch beleid. Met welke partij ze zich ook identificeerden, ze deelden de collectieve overtuiging dat wat Amerika het meest nodig heeft ‘overvloed’ is, een nieuw modewoord om een ​​bredere pro-groeimentaliteit aan te duiden waarvan het YIMBYisme deel uitmaakt.

“Wat zo opwindend is, is deze coalitie aan de aanbodzijde die in opkomst is”, zei de heer Cotton. “Er is een groep mensen, Republikeinen en Democraten, die de groei willen vertragen – zij zijn natuurbeschermers, zij zijn protectionisten. En er is de andere kant van de zaak: laten we de dingen opnieuw bouwen.”

Dingen rustig gedaan krijgen

Toch voelden veel van de voorstanders van huisvesting, klimaatverandering en sociale rechtvaardigheid, die lange tijd het grootste deel van de lijst van de conferentie vormden, zich zeer ongemakkelijk bij het idee om naast mensen te zitten wier naamplaatjes hen identificeerden als werknemers van conservatieve groepen zoals Americans for Prosperity. , ondersteund door het Koch-netwerk. De meesten weigerden officieel of publiekelijk op de conferentie over hun bedenkingen te praten. Ze wilden de YIMBY’s van de rode staat niet ondermijnen.

Maar in nevengesprekken en op barbijeenkomsten uitten ze hun angst. Het YIMBYisme zou moeten gaan over het gastvrijer maken van steden door het verlagen van de huisvestingskosten, merkte één persoon op, en vroeg zich af: als je met een wetgever samenwerkt om huisvesting overvloediger te maken, dan gaat die wetgever stemmen voor een wet die voorkomt dat transgenders gebruik maken van badkamers, is dat echt gastvrij?

De onder-de-radar evolutie in de huisvestingswetgeving die zich door de staten verspreidt, is een van de weinige beleidsgebieden waar zowel rechts als links een ideologische overwinning kunnen claimen. En toch wordt winnen met een partner waar je het anders niet mee eens bent, in de huidige geladen omgeving vaak als verliezen beschouwd. Dat is de realiteit waar beide partijen zich zorgen over maken waar ze op een dag mee te maken zullen krijgen, ook al krijgen ze stilletjes de zaken voor elkaar.

“Ik ben erg bang dat landgebruik en eigendomsrechten links gecodeerd zullen worden”, zegt Chance Weldon, directeur geschillen bij de Texas Public Policy Foundation, een conservatieve denktank in Austin. “Dat zou een tragedie zijn, omdat we al heel lang aan de goede kant van deze kwestie staan. Maar in een gepolariseerde omgeving zullen mensen vaak voor of tegen iets zijn, alleen maar vanwege wie eraan gehecht is.”