Top 10 keer dat sciencefiction vergat wetenschap te gebruiken – Listverse
Sciencefiction wordt verondersteld ons een futuristische wereld te laten zien waarin de wetenschap zo ver vooruit is gegaan dat het in sommige opzichten bijna op magie kan lijken. Maar wat het onderscheidt, is dat het op een bepaald niveau nog steeds probeert ons een plausibele verklaring te geven voor hoe de wetenschap, ver, ver in de toekomst, zulke buitengewone dingen had kunnen bereiken – zelfs als dit momenteel buiten onze mogelijkheden of ons begrip ligt. Soms vergeten de mensen die sciencefiction schrijven echter dat ze op zijn minst moeten proberen dingen uit te leggen, en eindigen ze in plaats daarvan per ongeluk ruimtefantasie of futuristische fantasie.
Verwant: 10 wapens die thuishoren in sciencefiction
10 ‘Gevaar is reëel, angst is een keuze’ is wetenschappelijk niet waar
Na aarde (2013) is een film die vooral bekend staat omdat Will Smith erin voorkomt en ook omdat het de film is die ervoor zorgde dat Jaden Smith stopte met acteren. Hij overwoog ook legaal de invloed van zijn ouders achter zich te laten, omdat hij zich zo verraden voelde door zijn vader die hem naar zo’n vreselijke film leidde. Ongeacht het succes was het een sciencefictionproject met een groot budget, met grote betrokkenheid van Will Smith. Het concentreert zich op Cypher Raige (Will Smith) en zijn zoon Kitai (Jaden Smith) die vast komen te zitten op een vijandige buitenaardse planeet. Daarna houdt de plot alleen in dat ze samenwerken om te ontsnappen.
Cypher raakt al vroeg gewond en Kitai moet het overnemen en de wijze woorden en kalme begeleiding van zijn vader gebruiken om ze erdoor te krijgen. Tijdens de trailers is het geldcitaat dat de jonge Kitai moet leren moedig te zijn: ‘gevaar is reëel, angst is een keuze.’ Het staat in de meeste advertenties en het is volledig in strijd met de wetenschap.
Hoewel het waar is dat het een keuze is om angst de baas te laten zijn, lijdt het geen twijfel dat angst een instinctieve reactie is die we niet kunnen beheersen. Bovendien voerden sommige critici aan dat dit stukje niet-wetenschap deel uitmaakt van de Scientology-filosofie en vonden dat de makers eerlijker hadden moeten zijn over het verband. [1]
9 Een rimpel in de tijd begrijpt niet wat een tesseract is
Een rimpel in de tijd (2018) is een populaire kinderroman die inmiddels meerdere keren verfilmd is en waarin de tesseract, ook wel bekend als een hyperkubus, voor interdimensionaal reizen een grote rol speelt. Het grappige hieraan is dat Rimpel krijgt het concept voortdurend verkeerd. Het beschrijft het meer als een wormgat.
Madeleine L’Engle gaat zelfs zo ver dat ze een touw beschrijft met een spin eraan die strak wordt getrokken om het van het ene uiteinde naar het andere te brengen, wat gewoon een standaard wormgat is. Ter verdediging is zij niet de enige die dit concept verkeerd heeft, aangezien Marvel het ook niet goed lijkt te kunnen krijgen.
Het verschil is dat een hyperkubus of tesseract een specifiek concept is van een vierdimensionale kubus die vouwt en ontvouwt om je heel snel van het ene paleis naar het andere te brengen. Je zou kunnen zeggen dat het bijna een subtype wormgat is, maar het is niet helemaal hetzelfde concept.
Het tesseract wordt waarschijnlijk het best geïllustreerd door de film Interstellair (2014), waar hij een wormgat gebruikt om een tesseract binnen te gaan, maar het verschilt van het concept van een wormgat binnenin: het is in plaats daarvan een vreemde vierdimensionale ruimte, een kubusachtige ruimte. [2]
8 De Star Wars Parsec-fout vereiste meerdere verhalen om op te lossen
Star Wars (1977) staat al bekend als controversieel onder sciencefictionfans over de vraag of het technisch gezien zelfs sciencefiction is. Sommigen beweren dat de meeste sci-fi-technologie zo geavanceerd is dat de verklaringen sowieso grotendeels window-dressing zijn. Anderen zeggen dat je op zijn minst moet proberen je technologie uit te leggen, en Star Wars probeert het nauwelijks. Hoe dan ook, als er één ding is dat meer brandstof aan het vuur gaf dan wat dan ook, dan is het wel toen Han Solo beweerde dat de Millenium Falcon de Kessel Run in minder dan twaalf parsecs kon maken.
De critici voerden aan dat Han probeerde zijn schip snel te laten klinken en dat twaalf parsecs een maatstaf voor afstand is en dus niets met snelheid of tijd te maken heeft. Deze controverse kreeg zo veel aandacht in de gemeenschap dat er in de tijd van het oude uitgebreide universum een boekenreeks over Han Solo werd geschreven waarin ze het hele probleem oplosten.
Door de Kessel Run in minder parsecs te maken, ging het er nu om een snellere maar gevaarlijkere route te nemen en je vaardigheden als piloot te tonen. Toen, voor de zekerheid, toen de EU vernield werd, stopten ze het in de nieuwe Han Solo-film.[3]
7 De hoofden in potten van Futurama zijn bijna logisch totdat dat niet meer het geval is
Futurama is een komedie en ook een tekenfilm, maar dat betekent niet dat het ook geen sciencefiction is. De show gebruikt tijdreizen als basis voor het hele plot, en de sciencefictionconcepten die in de show worden gebruikt, zijn de grote aantrekkingskracht om ernaar te kijken. In feite is het een cartoonparodie op StarTrek als het ergens op gebaseerd is. En hoewel het misschien een geanimeerde parodie is, betekent dat niet dat het er niet trots op is zijn wetenschap uit te leggen.
En dit is precies waarom het raar is dat als het gaat om de hele hoofden in potten, vooral het deel waarbij mensen betrokken zijn die al lang dood hadden moeten zijn voordat de technologie werd gecreëerd, ze vrijwel elke serieuze poging tot een verklaring opgeven. . Het gaat om tijdreizen, maar in tegenstelling tot andere concepten in de show waarbij dat element betrokken is, is het niet erg duidelijk wat hier aan de hand is.
Er wordt ons verteld dat een man die er nu van profiteert, de technologie heeft gecreëerd. We weten dat een soort poeder dat wordt gebruikt om de hoofden in leven te houden een soort tijdreiseffect heeft, maar dat verklaart nog steeds niet hoe we dode presidenten van vóór de tijd van deze man in potten hebben.[4]
6 Op de een of andere manier zijn de mensen in Wall-E gedoemd
In Muur-E (2008), helemaal aan het einde, negeren ze eindelijk de automatische piloot, die hen allemaal probeert te redden van Wall-E en terug te keren naar de aarde… naar hun ondergang. Zie je, door het einde klinkt het allemaal leuk en schattig, maar feit is dat deze mensen eigenlijk behoorlijk in de problemen zitten. Ze zijn eraan gewend om generaties lang op een ruimtestation te wonen en robots in al hun behoeften te laten voorzien. Ze zijn klinisch zwaarlijvig, lui en verwend – bepaald niet het type dat zal overleven als ze een planeet koloniseren.
Als het echter alleen maar overgewicht en verwendheid zou zijn, zou het iets kunnen zijn dat ze zouden kunnen overwinnen, maar het is erger dan dat. Deze mensen zijn geëvolueerd tot klodders die op zweefplatforms drijven en fysiek niets doen. Je kunt zoveel evolutie niet van de ene op de andere dag ongedaan maken, en buiten deze omstandigheden zullen ze niet kunnen overleven.
Om te beginnen zijn deze mensen geëvolueerd om bijna al hun tijd zittend door te brengen, maar dit zou ons meteen de dood kosten, wat betekent dat ze een serieuze tijd hebben besteed aan het evolueren van de basissoort.[5]
5 We hebben geluk dat de Matrix-robots niet beseffen dat we niet als batterijen zullen werken
In De Matrix (1999) winnen de robots een oorlog tegen de mensen en nemen ze de wereld over. Volgens Morpheus is de reden dat de robots ons in een droom hebben gestopt in plaats van ons allemaal te doden, omdat wij hen energie leveren – we worden gebruikt als batterijen, wat ongeveer net zo vernederend is als maar kan. Het zorgt voor een geweldig plot en het klinkt angstaanjagend, vooral met het grafische beeld van duizenden robots die mensen oogsten.
Het probleem is dat het hele plot van De Matrix valt hier uit elkaar omdat dit niet zou werken. Morpheus probeert dit te verdoezelen door te zeggen dat het ook om een ‘vorm van fusie’ gaat. De enige manier waarop dit werkt is echter als de aarde zo’n dood gesteente is dat de overlevende mensen het enige zijn dat nog biologisch is. En een of andere vorm van fusie daarmee gemengd is de enige manier om de boel draaiende te houden.
Anders blijft het, zelfs als de wetenschap wordt verdraaid om het te laten klinken alsof het zou kunnen werken, nog steeds een enorm inefficiënte methode die voor een geavanceerd ras van robots niet logisch zou zijn om te gebruiken, omdat de wetenschap zegt dat het meer energie zou moeten kosten dan het oplevert.[6]
4 Navigeren door een asteroïdeveld zou eigenlijk geen probleem zijn
In Het rijk slaat terug (19980) laat Han Solo op beroemde wijze zien hoe roekeloos hij durft door “daadwerkelijk een asteroïdenveld binnen te gaan”, zelfs als de kansen zo slecht waren dat hij ze niet eens wilde horen. Veel van de tiefighters die naar hen zijn gestuurd, worden vernietigd en de scène wordt dramatisch gespeeld, wat laat zien hoe gevaarlijk het kan zijn. Helaas heeft dit alleen maar olie op het vuur gegooid Star Wars is niet erg goed in sciencefiction, omdat dit gewoon een hele hoop malarkey is.
Vanwege de manier waarop hemellichamen met elkaar interageren op basis van de zwaartekracht, hebben ze de neiging zich helemaal niet zo dichtbij te groeperen. Je zou als piloot vrijwel door een asteroïdenveld kunnen slaapwandelen. C-3PO heeft het hier ongelooflijk bij het verkeerde eind, en het doet al zijn gebruikelijke blatende waarschuwingen in twijfel trekken. Feit is dat ze zo ver uit elkaar liggen dat het simpelweg niet gevaarlijk is om door een asteroïdeveld te navigeren.[7]
3 De redactie van Independence Day heeft de scène verwijderd die het grootste plotgat verklaarde
In de finale van Onafhankelijkheidsdag (1996), gaat Jeff Goldblum samen met Will Smith naar boven om het buitenaardse ruimteschip te vernietigen door er een virus in te laden. Gezien het feit dat dit een tijd was waarin computers groot begonnen te worden, en er talloze nerds waren die dergelijke fouten hadden kunnen corrigeren, hadden veel computerwetenschappers een behoorlijk probleem met deze scène. Ze voerden aan dat een door ons gemaakt virus op geen enkele manier compatibel zou zijn met het buitenaardse systeem en dat Goldblum niet genoeg tijd had kunnen hebben om er een te ontwerpen, gezien hoe laat hij rechtstreeks bij de overheid betrokken raakt.
Het trieste hier is dat de schrijvers zich er terdege van bewust waren dat dit een probleem zou zijn en al vroeg een scène hadden waarin Goldblum een signaal van de buitenaardse wezens onderschept vóór de invasie en begint te werken aan het vinden van een manier om hun software tegen te gaan. Hoewel dit de grenzen van de rede misschien nog enigszins verlegt, is hij een MIT-genie, en het is een film, dus met de verwijderde scène zouden we tenminste een soort verklaring hebben.[8]
2 Tijdreisschrijvers vergeten bijna altijd de taalwetenschap
Een van de moeilijkste dingen om te geloven over tijdreisfilms is niet eens de tijdreis zelf, maar hoe gemakkelijk mensen de neiging hebben om in verschillende perioden te passen. In veel films komen een paar komische scènes voor over het leren van straattaal of iets dergelijks, maar zelfs als je maar een eeuw of honderd teruggaat, is er meer dan alleen straattaal nodig om erbij te horen. Zelfs als je teruggaat naar recente periodes zoals de tijd van Sherlock Holmes, uit de manier van praten blijkt duidelijk dat zelfs als je ze zou kunnen begrijpen, je veel oefening nodig zou hebben om niet op te vallen als een pijnlijke duim.
Als je echter verder teruggaat in de tijd, zul je het nog moeilijker vinden, zelfs als de mensen dezelfde taal spreken als jij. Als we teruggaan tot de 15e eeuw, spraken mensen bijvoorbeeld nog steeds een zeer bloemrijke vorm van Middelengels, die voor ons als een andere taal zou klinken.
Naarmate de tijd verstreek, zou de taal blijven evolueren en gemakkelijker worden, maar dat betekent niet dat het gemakkelijk zou zijn. Ga een paar honderd jaar terug, naar ongeveer 1150 of eerder, en iedereen zou nog steeds Oud-Engels spreken, waardoor je gewoon geen manier meer zou hebben om te communiceren.[9]
1 De wetenschappers in Prometheus zijn verbijsterend dom
In Prometheus (2012), de Buitenaards wezen film die geen Buitenaards wezen film volgen we een groep wetenschappers, gesponsord door een rijk bedrijf, die een buitenaardse planeet gaan verkennen. Deze planeet zou allerlei artefacten, relikwieën of andere banden kunnen hebben met het verleden of zelfs de oorsprong van de mensheid. Dit is uiteraard tot grote opwinding voor alle wetenschappers en anderen aan boord. Om deze reden ondernemen ze vrijwel meteen een verkenningsexpeditie op het moment dat ze op de planeet landen, en iedereen wil heel graag alles leren wat er te weten valt.
Ondanks hun opwinding zou je echter verwachten dat een groep onder leiding van wetenschappers wat slimmer is in hun acties op een onbekende planeet, maar dat lijkt hen niets te kunnen schelen. Ze zetten hun helmen af ‘omdat de planeet geterraformeerd is’, ook al zouden ze gemakkelijk een Xenos-ziekte kunnen krijgen of deze over de hele planeet kunnen verspreiden.
Later, zonder de juiste steriele procedures te gebruiken, raakt een wetenschapper een zwarte buitenaardse klodder aan die allerlei problemen blijkt te veroorzaken. Het enige dat hier logisch is, is dat ze, als gevolg van de corruptie van het bedrijf, op winst gerichte wetenschappers hebben aangesteld die volkomen incompetent zijn en bereid zijn zich te verkopen, aangezien geen enkele echte wetenschapper zo dom zou zijn.[10]