Ik werd vanaf mijn zesde seksueel misbruikt door mijn vader – hij zei altijd dat het niet zijn schuld was en mijn wanhopige brief aan leraren werd genegeerd

Als klein meisje was de grootste uitdaging voor Trish Hinde om elke ochtend op de een of andere manier onopgemerkt langs de slaapkamerdeur van haar vader te sluipen.

Want als hij haar voetstappen hoorde, zou ze naar zijn kamer worden gestuurd voor een bijna dagelijks ritueel van misselijkmakend seksueel misbruik.

Gerard King werd twee jaar geleden gevangengezet wegens het verkrachten en seksueel misbruiken van Trish, nu 37, gedurende haar hele jeugd.

En nu heeft de dappere moeder van vier kinderen het boek Not My Fault geschreven, dat het verhaal vertelt van haar reis door gruwelijke trauma’s, naar het geluk en de stabiliteit waar ze vandaag de dag van geniet.

Trish, uit Manchester, zegt: ‘Mijn vader vertelde me altijd dat het misbruik niet zijn schuld was, maar dat hij gewoon zo gemaakt was.

‘Dus ik dacht dat het mijn schuld was. Ik groeide op met het idee dat ik verantwoordelijk was.

‘Nu begrijp ik eindelijk dat dit allemaal niet mijn schuld was en dat de schande allemaal aan hem toebehoort. Ik ben zo trots dat ik de cyclus heb doorbroken en dat mijn kinderen in een veilig en liefdevol huis zullen opgroeien.’

Het misbruik begon toen Trish nog maar zes jaar oud was, toen King haar naar zijn slaapkamer riep terwijl ze naar beneden liep.

Ze zegt: ‘Ik had geen idee wat het misbruik was, maar ik wist gewoon dat ik er een hekel aan had.

‘Daarna viel hij met zijn arm over mij heen in slaap en moest ik me eruit wurmen, zonder hem wakker te maken.

Zelfs tot op de dag van vandaag kan ik het niet verdragen een arm over mij heen te hebben, zelfs niet van mijn eigen man. Ik voel me gevangen.’

Toen Trish zeven was, hield haar vader haar van school en verkrachtte haar in de woonkamer.

Ze zegt: ‘Ik voelde me zo bang en verward. Ik woonde in een luidruchtig, druk huis, ik had vijf oudere broers en zussen en we hadden veel huisdieren. Maar ik was volledig geïsoleerd. Ik kon nergens terecht.’

Alleen en bang internaliseerde Trish haar trauma en later dat jaar kreeg ze last van gewelddadige aanvallen.

Haar vader nam de verantwoordelijkheid voor haar epilepsiezorg op zich en misbruikte haar zelfs tijdens ziekenhuisbezoeken.

Uit medische gegevens blijkt ook dat de vader van Trish haar symptomen overdreef.

Trish zegt: ‘Papa beweerde dat ik ziek was, terwijl dat meestal niet zo was. Misschien deed hij het voor financieel gewin, voor voordelen. Of misschien deed hij het om mij in diskrediet te brengen, zodat hij, als ik over het misbruik sprak, kon zeggen dat ik onwel of onbetrouwbaar was.

‘Ik heb zeker aanvallen gehad, maar ik denk nu dat ze waarschijnlijk stressgerelateerd waren en veroorzaakt werden door het misbruik. Ik zat vast in de situatie waarin de persoon die verantwoordelijk was voor mijn aanvallen degene was die verantwoordelijk was voor mijn zorg.

‘Op weg naar huis na een afspraak stopte hij de auto en mishandelde mij in het openbaar. Ik was machteloos om me zelfs maar tegen hem uit te spreken.

‘Elke keer herinnerde hij me eraan dat het niet zijn schuld was, en vertelde hij me dat hij bang was om naar de gevangenis te gaan, waardoor ik me zorgen om hem maakte.’

Toen Trish negen was, werd haar vader gevangen gezet wegens seksueel misbruik van een ander kind.

Ze zegt: ‘Ik begon inmiddels door te krijgen dat het mij ook was overkomen. Ik wilde het zo hard mogelijk schreeuwen, maar ik was te bang en ondanks mezelf had ik medelijden met hem. Hij was nog steeds mijn vader.’

Omdat haar vader in de gevangenis zat en haar moeder lange dagen maakte, werd Trish verwaarloosd. Ze was vaak afhankelijk van de buren voor eten en keek hulpeloos toe terwijl deurwaarders familiebezittingen wegvoerden.

Trish vertelt: ‘Ik raakte eraan gewend om me met mijn hond Tyson onder de tafel te verstoppen als de deurwaarders kwamen.

‘Ze hebben de magnetron en de televisie weggehaald, we hadden zo weinig meer. Ik had geen schone kleren of warme maaltijden en toch glipte ik op de een of andere manier door het systeem.’

Nu haar vader weg was, stopte het seksuele misbruik en verdwenen ook de aanvallen van Trish op wonderbaarlijke wijze.

In haar vroege tienerjaren begon ze school te spijbelen en werd ze roekeloos promiscue, waardoor ze vaak in gevaar kwam. Zonder het te beseffen werd ze het slachtoffer van seksuele uitbuiting van kinderen.

Ze zegt: ‘Ik spijbelde vaak van school en ontmoette mannen, vaak veel ouder dan ik, en ging terug naar hun huizen om wodka te drinken en rond te hangen. Ik ging uit in clubs in mijn vroege tienerjaren.

‘Ik veronderstel dat ik genegenheid en aandacht zocht, en dat was de enige manier die ik kende. Ik had geen idee dat ik werd verzorgd of uitgebuit. Toen ik 14 was, had ik een vriend van midden dertig. Ik was echt uit mijn diepte.’

Ze rapporteerde vele malen over haar kindermisbruik, in een brief aan maatschappelijk werkers, in een essay dat ze op school schreef, aan een therapeut en aan de NSPCC. Maar ondanks dat haar vader in de gevangenis zat omdat hij een ander kind had misbruikt, ging haar klacht nooit verder.

Trish vertelt: ‘Ik heb eerst geprobeerd de misstand te melden bij een maatschappelijk werker, ik heb het allemaal in een brief opgeschreven.

‘Vervolgens heb ik er een opstel over geschreven en dat aan een leraar op school overhandigd. In mijn late tienerjaren zag ik een therapeut die namens mij een rapport maakte, en ik rapporteerde dit ook rechtstreeks aan de NSPCC.

‘Elke keer gebeurde er niets en begon ik te vermoeden dat het toch mijn schuld was. Ik verloor het vertrouwen in het systeem.’

Trish werd suïcidaal en wanhopig. Haar relaties leken gedoemd te zijn omdat ze schadelijke flashbacks had en haar aanvallen terugkeerden wanneer ze intiem werd.

De herinnering aan de arm van haar vader, die haar aan het bed vasthield, was zo krachtig dat het haar epilepsie veroorzaakte.

Maar in 2014 ontmoette ze haar man, Craig Hinde, die in het bankwezen werkt. Ze hebben nu vier kinderen: Jacob, nu zes, Oscar, vijf, Jessica, drie, en de drie maanden oude Ohana, en Trish crediteert haar man en kinderen voor het veranderen van haar leven.

Trish was aanvankelijk overdreven beschermend tegenover haar kinderen en vond het niet leuk dat haar man voor hun dochter zorgde.

Ze zegt: ‘Craig is een geweldige vader, ik wist dat het probleem bij mij lag, niet bij hem. Maar ik kon niemand met mijn dochter vertrouwen. Ik zag alle mannen als een bedreiging.’

Ze realiseerde zich dat haar verleden haar huwelijk schaadde en besloot naar de politie te gaan. Deze keer luisterde er eindelijk iemand bij haar vijfde poging.

In april 2022 werd Gerard King, 59, door de Chester Crown Court veroordeeld wegens verkrachting, aanranding van de eerbaarheid en onfatsoenlijkheid met een kind en kreeg hij een gevangenisstraf van 15 jaar, plus een jaar met verlengde vergunning.

Hij kreeg de opdracht om het register van zedendelinquenten voor onbepaalde tijd te ondertekenen. Trish beweert dat de rechtszaak en de veroordeling voor haar niet belangrijk waren.

Ze zegt: ‘Het belangrijkste was dat iemand naar mij luisterde. Iemand geloofde mij, na 25 jaar. Dat betekent alles.’

Trish heeft een boek geschreven over haar ervaringen, genaamd: ‘Not My Fault’, dat op 14 maart uitkomt bij Mirrorbooks.

Ze zegt: ‘Ik wil mijn vader nooit meer zien. De enige man die mij had moeten liefhebben en beschermen, probeerde mij in plaats daarvan te vernietigen.

‘Ik voel me niet langer schuldig dat hij in de gevangenis zit, omdat ik me eindelijk heb gerealiseerd dat dit precies is waar hij thuishoort.

‘En als hij bang wordt dat hij in de gevangenis zit, heeft hij dat alleen aan zichzelf te wijten. Na dertig jaar mezelf verantwoordelijk te hebben gehouden, heb ik geleerd dat dit allemaal niet mijn schuld is.’

Als u last heeft gehad van een van de problemen die in dit verhaal aan de orde komen: Women’s Aid biedt gratis ondersteuning en heeft een nationale hulplijn voor huiselijk geweld: 0808 2000 247