Het verhaal van Harry en Meghan zit vol tegenstrijdigheden, maar Omid Scobie heeft het allemaal opnieuw bewapend, schrijft RICHARD KAY

De meesten van ons zullen nooit weten hoe het voelt om publiekelijk als racist te worden bestempeld. Het is een woord dat zo beladen is dat het van de ene op de andere dag een reputatie kan vernietigen.

Wanneer het wordt geuit over een volkomen onschuldige publieke figuur – of figuren – en via een klik van een computermuis viraal gaat, kunnen de gevolgen zelfs nog kwetsender en oneindig veel schadelijker zijn.

Dit waren gisteren de gevolgen toen bleek dat in een internationale editie van Omid Scobie’s provocerende boek over de monarchie niet één, maar twee zogenaamde ‘koninklijke racisten’ werden genoemd. In paniek rakende uitgevers gaven opdracht om de Nederlandse versie uit de schappen te halen – maar tegen die tijd was de identiteit van de figuren al wijd verspreid op sociale media.

Terwijl Buckingham Palace zijn ijzige minachting voor elk aspect van Scobie’s boek handhaafde, ontstond er een verwijtenspel over de manier waarop zo’n flagrante fout was begaan. Tegelijkertijd wezen koninklijke vrienden van de twee individuen de claims tegen hen af ​​als ‘verwerpelijk’.

Wellicht nog ondeugender is de reden waarom de beschuldigingen van racisme, die voor het eerst werden uitgezonden in het beruchte interview van de hertog en hertogin van Sussex met de Amerikaanse talkshowhost Oprah Winfrey in 2021, bijna drie jaar later nieuw leven worden ingeblazen.

Wat echter onmiskenbaar is, is dat de naamgeving van de twee mensen de nieuwste wending is in een onsmakelijke saga die begon onder de Californische zon en de laatste jaren van de regering van wijlen koningin Elizabeth bezoedelde. De opmerkingen die Meghan die dag maakte, veroorzaakten een kettingreactie waaraan geen einde lijkt te komen. Haar beweringen dat een lid van de koninklijke familie destijds zorgen had geuit over ‘hoe donker’ de huid van hun ongeboren kinderen zou een storm van wereldwijde verontwaardiging kunnen veroorzaken en enkele van de ergste krantenkoppen die het koningshuis in jaren had moeten verduren.

Noch zij, noch prins Harry waren bereid te identificeren wie zich zorgen maakte, en beweerden verheven dat het ‘te schadelijk voor hen’ zou zijn, terwijl ze negeerden dat het niet even schadelijk was om dit niet te doen.

De reactie na de uitzending was inderdaad zo dat mevrouw Winfrey onthulde dat Harry haar had gevraagd duidelijk te maken dat de kritiek niet gericht was tegen zijn grootouders, de koningin en prins Philip.

In plaats van de brand die ze hadden veroorzaakt te temperen, zorgde deze speculatie ervoor dat de speculaties de hoogte in gingen toen er beschuldigingen werden geuit naar hoge leden van het koningshuis die zichzelf niet konden verdedigen.

In het licht van de ruzie deze week is wat er precies gebeurde tijdens het interview met Oprah – en daarna – cruciaal.

Meghan was ervan overtuigd dat vragen over de huidskleur van haar zoon Archie werden ingegeven door lelijk racisme (in tegenstelling tot bijvoorbeeld nieuwsgierigheid). Op een gegeven moment zei mevrouw Winfrey tegen haar dat ‘ze bang waren dat als hij te bruin was, dat een probleem zou zijn’.

De hertogin antwoordde: ‘Als dat de veronderstelling is die u maakt, denk ik dat dat een redelijk veilige aanname is.’

Een zichtbaar geschokte mevrouw Winfrey antwoordde: ‘Wat? Wie voert dat gesprek met jou?’ ‘Er zijn meerdere gesprekken over geweest’, vertelt Meghan, die plaatsvonden ‘in de maanden dat ik zwanger was’. Mevrouw Winfrey vroeg: ‘Is er een gesprek met u?’ Waarop Meghan tussenbeide kwam: ‘Met Harry.’ Wanneer de prins deelneemt aan het interview, is zijn herinnering aan de kwestie duidelijk anders. Hij beweerde dat er slechts één gesprek was ‘aan het begin’ van hun relatie, ‘voordat we zelfs maar trouwden.’

Gevraagd om namen te noemen, antwoordde Harry: ‘Dat gesprek ga ik nooit delen.’

Een forensischer interviewer dan mevrouw Winfrey zou deze voor de hand liggende inconsistenties in twijfel hebben getrokken. Want hoewel zowel Harry als Meghan ‘hun waarheid spraken’, kunnen ze niet allebei gelijk hebben gehad.

Maar binnen enkele dagen werd deze meest explosieve claim niet alleen in twijfel getrokken, maar ook ontrafeld.

In een veelzeggende interventie probeerde de koningin de vijandelijkheden te verspreiden door op te merken dat ‘herinneringen’ aan wat er gebeurde ‘kunnen variëren’. Privé betreurde de koninklijke familie de opmerkingen van het paar. En twee dagen later maakte prins William hun gedachten heel duidelijk. ‘We zijn helemaal geen racistische familie’, zei hij tegen een tv-verslaggever.

Deze spottende tussenkomst kwam te midden van berichten dat het paleis ‘in rep en roer’ was over wat werd beschreven als ‘giftige beschuldigingen’. De activisten stroomden binnen. Eén van hen, dr. Shola Mos-Shogbamimu, schreef dat racisme in Groot-Brittannië ‘zo genormaliseerd’ was geworden dat ‘blanke mensen in staat zijn te negeren wat voor hen flagrant racistisch is. Mensen zullen naar het interview met Oprah kijken, luisteren naar de zorgen van een lid van de koninklijke familie over de kleur van Archie’s huid, en nog steeds ontkennen dat het racisme is.’

Anderen maakten de beweringen belachelijk. Jonathan Dimbleby, gerespecteerd biograaf van de toenmalige Prins van Wales, zei over Charles: ‘Hij is iemand wiens professionele persoonlijke leven is gewijd aan het samenbrengen van mensen, niet aan het uiteendrijven ervan.’

In het ontwaakte Amerika werden de Sussexes echter in de leeuw gezet. Een jaar geleden namen ze tijdens een glamoureus liefdadigheidsevenement in New York graag een onderscheiding in ontvangst voor hun ‘heroïsche’ inspanningen in hun strijd tegen ‘structureel racisme’.

En toch, toen ze kort daarna de kans kregen om hun beweringen uit te breiden, kozen ze er merkwaardig genoeg voor om dat niet te doen.

De beruchte aflevering ontbrak op onverklaarbare wijze in Harry’s bestverkochte memoires Spare. Het kwam ook niet voor in die zesdelige Netflix-documentaire die net aan de publicatie van zijn boek voorafging.

Het is verbijsterend waarom de prins geen verder licht werpt op dit vermeende incident. Hij had op zijn minst zeker kunnen uitleggen waarom hij (in schijnbare tegenspraak met de versie van de gebeurtenissen van zijn vrouw) tegen mevrouw Winfrey zei dat er slechts één gesprek was over de huidskleur van hun toekomstige kinderen ‘voordat we zelfs maar getrouwd waren’.

Tom Bradby van ITV bracht het onderwerp ter sprake tijdens een interview, voorafgaand aan de publicatie van Spare. De journalist vroeg: ‘In het interview met Oprah beschuldigde u de koninklijke familie van racisme. Harry schudde zijn hoofd en zei: ‘Nee, dat heb ik niet gedaan’, en voegde eraan toe: ‘de Britse pers zei dat’.

Hoe hij die bewering precies in verband heeft gebracht met zijn besluit om de Ripple of Hope-prijs in ontvangst te nemen voor hun werk bij het bevorderen van raciaal onrecht, is helaas voor iedereen een raadsel.

Dus waarom is de hele kwestie nu weer opgeblazen? Zelfs Scobie was verrast dat ‘deze enorme beschuldiging’ niet ter sprake kwam in de Netflix-serie of in Spare. Scobie, die vele pagina’s van zijn boek wijdt aan wat volgens hem de ‘racistische’ onderbuik van Groot-Brittannië is, neemt graag de verantwoordelijkheid op zich.

‘Je hoeft niet diep in die aspecten van het Britse leven te duiken om racistische wortels na de Brexit bloot te leggen’, schrijft hij. En zijn bewijs? ‘Het gekke Union Jack- en St George’s Cross-vlaggezwaai roept vaak een verlangen op naar de gouden eeuw van het imperium.’

Gelukkig is hij in staat enkele hiaten in het heen en weer geloop over de racistische beweringen van de Sussexes op te vullen. En raad eens? Plotseling is er niet één koninklijke racist, maar twee. Zijn focus viel op de brieven die Meghan en haar schoonvader uitwisselden in de nasleep van het interview met Oprah.

Details waren schaars, maar Scobie schrijft vol vertrouwen: ‘Op de pagina’s van deze privébrieven werden twee identiteiten onthuld. Wetten in Groot-Brittannië verhinderen dat ik rapporteer wie ze waren.’

Hij citeert bronnen die zeggen dat de koning Meghan duidelijk wilde maken dat er ‘geen kwade wil of terloops vooroordeel aanwezig was toen de twee mensen over zijn toekomstige kleinzoon hadden gesproken’.

Volgens een ‘insider’ wilde Charles ‘iets ophelderen waar hij een sterk gevoel voor had’. Ondertussen maakte Meghan zich zorgen over de manier waarop deze gesprekken verliepen [about Archie’s skin tone] had… aanhoudende onbewuste vooroordelen en onwetendheid binnen het gezin aan het licht gebracht die moesten worden aangepakt.’

We kunnen alleen maar speculeren over de motivaties van Scobie om zo’n wrede aanval op de koninklijke familie te lanceren.

Wat erg merkwaardig blijft, is dat, gezien zijn erkenning dat de wetten van smaad de publicatie van de twee namen zouden verhinderen, tenminste in Nederland, dat precies is wat er gebeurde.