Kun jij Jason Statham bijhouden: Dit is wat er gebeurde toen we probeerden de slopende stunts van de actieman uit The Beekeeper te kopiëren

Hij is de ultieme actievechter die heel wat huiveringwekkende gevechtsscènes heeft meegemaakt.

Maar terwijl Jason Statham weer een extravaganza boordevol actie uitbrengt, gaf The Beekeeper – zijn stuntteam en collega-vechtacteur, Taylor James (Lazarus), MailOnline inzicht in wat er nodig is om een ​​ultieme actieheld te zijn.

Voor ons gewone stervelingen is het beheersen van de kunst van minimale contactgevechten al uitdagend genoeg, laat staan ​​het perfectioneren van Jasons smeulende charisma ernaast.

Het neerzetten van een overtuigende vechtscène wordt als een vaardigheid op zich beschouwd, omdat er veel meer voor nodig is dan alleen een beetje acteren en een verlaten pakhuis.

Niet alleen moeten Jason en zijn team een ​​maximale fysieke conditie bereiken om tv-bazen ervan te overtuigen dat hij daadwerkelijk sterk genoeg is om iemands kaak met zijn handpalm te breken, maar ze moeten ook precies op de seconde afgestemd zijn om te blokkeren, te bukken en te prikken.

Dus hoe doen ze het?

Om de magie achter de schermen te ontdekken, ging MailOnline naar de beroemde Studio 64 in Londen om te zien hoe Jasons stuntchoreograaf en collega-acteurs die cruciale nagelbijtende vechtscènes perfectioneren die ervoor zorgen dat filmfans blijven terugkomen voor meer.

Als iemand die nauwelijks sport en het drinken van een glas wijn in het weekend als cardio beschouwt, was ik op zijn zachtst gezegd zenuwachtig.

Terwijl ik de 1,80 meter lange spierbundel van Taylor de hand schudde, dacht ik vrijwel onmiddellijk dat ik een grote fout had gemaakt door in te stemmen met de stuntklasse.

Zittend in een groep met negen andere nerveuze hoopvolle mensen, beginnen Taylor en de bekroonde stuntartiest Marvin Campbell (bekend van Inception, Kingsman en Casino Royale) midden in de studio de strijd aan te gaan.

Ik trapte het af met een snelle prik in de keel, een zinderende slag op de knie en een dodelijke blik in mijn ziel, en ik wist dat ik een uitdagende ochtend zou verwachten.

Met ontzag toen ik naar het meest realistisch ogende nepgevecht van mijn leven keek, wilde ik graag weten welke beweging ik zou leren.

Het bleek dat ik alles aan het leren was.

Vol ongeloof wendde ik mij tot de spiegel en begon zoveel mogelijk beschermende kleding aan te trekken.

Ik heb zelfs voor drie T-shirts gekozen – ik nam geen enkel risico.

Marvin verdeelde de kamer in drie groepen, elk met een vrouw die Jason speelde en twee mannen die de slechteriken speelden.

Net als Jason kreeg ik 30 minuten de tijd om één-op-één te oefenen met Marvin en mijn team voordat ik moest optreden voor een zaal vol acteurs, fitnessliefhebbers en stuntmannen.

De druk was groot.

Tegenover een met een mes zwaaiende aanvaller en zijn handlanger begin ik mijn grote vechtscène met een klassieke prik in de keel na een aantal ogenschijnlijk eenvoudige wacht- en herhaaloefeningen.

In de vorm van een dikke ‘L’ lanceerde ik mijn handpalm naar de onschuldige amateuracteur die, nadat hij mij vijf minuten kende, moest synchroniseren en precies op de lengte van mijn arm moest bewegen om te voorkomen dat hij in de keel werd gesmoord.

Aanvankelijk vol zenuwen, raakte ik al snel op mijn gemak met het geven van stoten naar mijn medegasten terwijl ik een hypothetisch mes uit één hand perste en hem binnen enkele minuten een backhand in zijn gezicht gaf.

Dus toen Marvin me vertelde dat ik een klap in mijn gezicht zou krijgen, en mijn verdediging bestond uit het grijpen van zijn arm, het rond mijn lichaam zwaaien voordat ik hem op de grond gooide en zijn knie tegen de grond schopte, begon ik echt te lachen.

Ik ben absoluut geen klein persoon, maar een volwassen man tegen de grond zwaaien met alleen zijn lichaamsgewicht tegen hem aan, was niet iets waar ik na mijn vijf minuten durende tutorial geen vertrouwen in had.

Er waren zeven rondes nodig om deze arme man, die ook geen idee had waarvoor hij zich inschreef, bij de arm te grijpen en hem door de studio te gooien.

En petje af voor mijn vechtpartner. Hij slaagde er elke keer weer in om te landen en zijn explosieve reacties werden bij elke run groter en beter.

Omdat ik me de ultieme Bond-girl voelde, maar meer leek op WWE’s Big Show, begon ik te denken dat ik minimaal contactgeweld onder de knie kreeg.

Maar typisch voor de showbizz is er geen goede scène zonder een goed album met bloopers.

Toen ik mijn tegenstander moest schoppen toen hij op de grond lag, voordat ik een Karate Kid-achtige trap naar de maag van mijn andere vijand gaf, werd mijn sportuurtje met minimaal contact snel stopgezet.

Terwijl ik in de hitte van het moment mijn innerlijke Transporter channelde, schopte ik per ongeluk mijn mede-amateur in de handen terwijl hij probeerde mijn trap naar de maag te blokkeren.

Het waren de langste drie seconden uit mijn vechtcarrière.

Met grote ogen en geen borstelige staart om 7 uur ‘s ochtends keek ik boos naar mijn partner en zei snel ‘sorry’ toen ik de doorloop stopte.

Als een echte kampioen speelde hij het alsof hij niet zomaar werd getrapt in een beweging die contactloos zou moeten zijn.

Ik wist niet of ik meer onder de indruk was van Taylors enthousiasme tegenover een stel ongecoördineerde leden van het publiek, of van het feit dat deze man zojuist echt is geschopt en heeft gedaan alsof er niets is gebeurd.

Ik probeerde voorbij de bijna ongemakkelijke beproeving te kijken en was bij de laatste scène van mijn acteerdebuut.

Met een snelle duck, een bovenste haak aan de kin en een finishing backhand, had ik blijkbaar alle tools in handen die ik nodig had om de beste gevechtsprestaties van mijn leven neer te zetten.

Mijn tijd was aangebroken om mijn grote doorbraak te realiseren en nadat ik vergeten was in mijn slotscène te duiken en mijn arme partner bijna te schoppen, werd ik opnieuw getroffen door de realiteit dat ik het niet zou redden als de volgende Kate Nauta.

Als kind was ik ervan overtuigd dat ik actrice had kunnen worden, maar ik ben officieel vernederd.

Wat Marvin, Jason en hun team 30 minuten nodig heeft om te perfectioneren, kostte mij 45 minuten, eindeloze oefenrondes en ik kon nog steeds geen Oscar-waardige prestatie neerzetten.

Jason, ik zal helaas niet je volgende partner in crime zijn, omdat ik er zeker van ben dat Marvin me geen centimeter in de buurt van een vuistgevecht in een pakhuis zou toestaan; laat mij maar een auto van een brug besturen.

The Beekeeper van Sky Cinema verscheen op 8 maart in de bioscopen.

Het ziet Adam Clay, gespeeld door Jason, als een imker, en iemand die heel belangrijk voor hem is, wordt opgelicht en tot schade gedreven.

Maar wat de op macht beluste oplichters niet weten, is dat Adam een ​​agent is in een geheim programma genaamd Beekeepers, en dat ze onderschatten hoeveel bedreiging hij vormt.

Adam gaat op zoek naar wraak, waarbij hij de verantwoordelijken voor het incident jaagt en doodt.