Hoe Queen Mary tijdens de Tweede Wereldoorlog in Badminton House verbleef en lid werd van een varkensclub

Kort na het uitbreken van de oorlog in september 1939 werden de hertog en hertogin van Beaufort dankzij Queen Mary te gast in hun eigen huis.

Te midden van de dreiging van bommen en een invasie had de geduchte moeder van koning George VI met tegenzin ingestemd met het verzoek van haar zoon om Marlborough House in Westminster te verlaten en naar Gloucestershire te decanteren.

Haar bestemming, Badminton House, was de luxueuze Cotswold-stoel van Henry Somerset en zijn vrouw Mary, die het nichtje van Queen Mary was.

Maar hoewel ze bekend was met alle attributen van royalty’s, arriveerde Queen Mary, toen 72, met meer dan 60 bedienden en ongeveer 75 stuks bagage.

Ze nam vervolgens bijna het hele huis over – hoewel ze haar gastheren in ieder geval toestond om met haar te dineren.

In de bijna zes jaar dat ze er was, stortte Mary, die in maart 1953 op 85-jarige leeftijd stierf, zich met overgave op alles wat het dorp Badminton te bieden had.

Ze fokte haar eigen varken bij de plaatselijke varkensclub, woonde vergaderingen bij in het dorpshuis en verzamelde ‘schroot’ voor de oorlogsinspanningen, wat landbouwwerktuigen bleek te zijn die moesten worden teruggegeven aan de rechtmatige eigenaren.

Mary voerde ook een ‘vete’ tegen de klimop in Badminton House, brak het af waar ze het ook zag, en maakte krachtig bos vrij met gewillige helpers die sigaretten kregen voor hun inspanningen.

Haar nichtje vertelde de schrijver Sir Osbert Sitwell, een vriend van zowel haar als Queen Mary, over het ‘pandemonium’ dat volgde op haar aankomst op Badminton.

‘De bedienden kwamen in opstand en minachtten ons nederige huis. Ze weigerden gebruik te maken van de uitstekende kamers die hun waren toegewezen’, schreef ze in een brief.

‘Vreselijke ruzies en strijd royals [were] vocht om mijn lichaam – en ik won uiteindelijk en reduceerde ze tot tranen en pulp… Ik kan nu lachen, maar ik ben nog nooit zo boos geweest!’

Ze voegde eraan toe: ‘De koningin, die zich totaal niet bewust is van de opschudding, heeft zich goed gesetteld en is druk bezig bomen om te hakken en klimop neer te halen. Geweldige bedrijvigheid.’

Sitwell vertelde hoe Mary het hele huis overnam, behalve de slaapkamers en zitkamer die door de Beauforts werden gebruikt.

Mary, gevuld als ze was met een felle arbeidsethos, richtte zich zelfs op het verbeteren van het interieur van het Badminton House, dat dateert uit de 17e eeuw.

In een formele kamer liet ze elektrisch licht en verwarming installeren en legde ze ook een nieuwe vloer.

Naast haar campagne tegen klimop bij badminton, beschreef Sitwell hoe gevallen takken en twijgen ook haar ‘vijanden’ waren.

‘Elke dag bracht ze twee of drie uur door in de Verge – de beboste strook, zo’n vijftien kilometer lang, die langs de rand van het park bij Badminton loopt – om op te ruimen en te regelen’, zei hij in zijn memoires Queen Mary and Others uit 1975.

Mary probeerde nog steeds één keer per week Londen te bezoeken om met haar zoon te dineren in Buckingham Palace.

George VI was onverwachts koning geworden na het besluit van zijn oudere broer Edward VIII om af te treden, zodat hij kon trouwen met de Amerikaanse gescheiden vrouw Wallis Simpson.

De man die de verlegen hertog van York was geweest, moest nu de last op zich nemen om Groot-Brittannië in oorlogstijd te leiden.

Maar nu Queen Mary zich afgesneden voelde van Londen en nieuws over wat er in de oorlog gebeurde, vertelde haar biograaf James Pope-Hennessey hoe George het ministerie van Buitenlandse Zaken opdracht gaf haar nieuwsoverzichten in een officiële roodleren verzenddoos te sturen.

Om te laten zien hoe druk ze het had, voerde Mary lokale opdrachten uit, waaronder het inspecteren van de plaatselijke kantine van het Leger des Heils of het bekijken van jamsessies.

Ook bezocht ze geëvacueerde kinderen, fabrieken, werkplaatsen, kantines en ziekenhuizen, en kocht ze overhemden en sokken voor soldaten die uit Duinkerken waren gered.

Bij badminton zou ze gasten ontvangen, waaronder naast Sitwell ook Eleanor Roosevelt, de vrouw van de Amerikaanse president.

Haar vierde zoon, prins George, de hertog van Kent, kwam ook op bezoek, voordat hij in 1942 op tragische wijze om het leven kwam bij een vliegtuigongeluk.

Pope-Hennessy vertelde over haar ‘stoïcisme’ tegenover het verlies van haar zoon.

‘Al haar gedachten waren gericht op de weduwe van haar zoon en zijn kinderen’, vertelde hij in zijn levensverhaal uit 1959.

Op de terugweg van zijn begrafenis stopte Queen Mary zelfs om een ​​lift te geven aan mannen die ze in haar dagboek beschreef als een ‘charmante jonge Amerikaanse parachutist’ en een ‘aardige Sergeant Observer… week’.

Hoewel de dood van haar zoon pas eind augustus was gekomen, was Mary begin september weer bezig met haar houtactiviteiten en schreef ze in haar dagboek dat ‘Georgie’ dat zou hebben gewild.

En ondanks haar voorliefde voor het goede leven, stond Mary erop de rantsoenering strikt na te leven, wat sommige van haar dinergasten teleurgesteld achterliet.

Het betekende ook dat ze in plaats van kostbare benzine te gebruiken om met een auto naar de werklocaties te gaan, in plaats daarvan een paardenkar zou gebruiken.

Als ze toch voor haar Daimler koos, lukraak bestuurd door haar bejaarde chauffeur, vertrok ze met de uitrusting van de dag op de rug gebonden.

Er was natuurlijk altijd de dreiging van luchtaanvallen en zelfs een invasie van Groot-Brittannië door de strijdkrachten van Adolf Hitler.

Toen de luchtaanval het alarm deed afgaan, kreeg Mary onderdak in een versterkte kamer bij Badminton – voordat ze besloot haar kans te wagen door boven te blijven.

Volgens Sitwell was ze echter doodsbang om door de nazi’s te worden ontvoerd en had ze daarom regelingen getroffen voor een vliegtuig om haar in veiligheid te brengen als er een Duitse landing zou plaatsvinden.

Ze was goed beschermd – er waren 120 soldaten van het Gloucestershire Regiment aanwezig en haar persoonlijke bewaker, inspecteur George Gardner, was altijd bij haar.

Maar voor het geval ze moest vluchten, zou ze altijd drie koffers klaar hebben staan.

Een hield ze voor zichzelf, terwijl andere aan dressoirs werden gegeven om te bewaken. En bij een luchtaanval zouden ze nog een koffer met tiara’s en juwelen moeten inpakken.

Hoewel ze populair was onder de lokale bevolking en degenen die haar hielpen met haar houtkap, zou ze de hertogin-weduwe van Badminton van streek hebben gemaakt, die aan de rand van het landgoed woonde en ‘merkte dat ze werd overtroffen door een veel grotere ondergaande zon’, aldus Sitwell. .

Toen ze uiteindelijk Badminton verliet in juni 1945, nadat de oorlog was geëindigd, zei ze dat ze ‘veel had gewonnen’ van haar tijd daar.

Ze deelde cadeautjes uit en naar verluidt stroomden de tranen over haar wangen toen ze tegen de hoofdtuinier zei: ‘Oh, ik ben hier gelukkig geweest! Hier ben ik voor iedereen iemand geweest, en terug in Londen zal ik helemaal opnieuw Queen Mary moeten zijn.’

Mary kende inspecteur Gardner ook de Royal Victorian Medal toe, als erkenning voor zijn diensten aan haar in vier van de bijna zes jaar die ze in Badminton House doorbracht.

Toen haar terugkeer naar Marlborough House werd bevestigd, meldde de Daily Mail hoe ze ‘zich geliefd had gemaakt’ bij de lokale Badminton-bevolking, die vonden dat haar terugkeer naar Londen ‘een groot verlies zal zijn’.