SARAH VINE: Ik bid voor Kate, maar mijn niet-fatale ziekenhuisopname bleek een vermomde zegen

Het nieuws dat de prinses van Wales in het ziekenhuis lag te herstellen van een buikoperatie, bracht me meteen terug naar een ochtend, ongeveer vijftien jaar geleden.

Ik was net klaar met het afzetten van de kinderen bij school en was op weg om de hond uit te laten voordat ik naar mijn werk ging, toen ik me op onverklaarbare wijze ziek begon te voelen. Dit was geen geheel onbekend gevoel; ik had het al een paar maanden aan en uit. Ook had ik een doffe buikpijn, wederom niet onbekend.

Ik wijt het gewoon aan vermoeidheid. Dus heb ik de hond afgescheept met iets lekkers en ben met een warmwaterkruik aan mijn bureau gaan zitten in de hoop dat het zou verdwijnen.

Dat gebeurde niet. De pijn in mijn buik werd heviger.

Ik had het ook behoorlijk warm en had een niet-flatterende tint grijsgroen gekregen.

Ik belde mijn huisarts (een geweldige vrouw, nu helaas gepensioneerd) en zij zei dat ik onmiddellijk naar de operatiekamer moest komen (dat waren de dagen, hè?). Na een paar seconden aandringen zei ze: 'Dat dacht ik ook. Het is blindedarmontsteking. Je moet meteen naar het ziekenhuis.'

'Weet je het zeker?' Ik heb gevraagd. 'Over een uur moet ik de kinderen ophalen en ik heb nog werk te doen. Bovendien moet ik vanavond een diner organiseren…'

Ze wierp mij een vernietigende blik toe. 'Ziekenhuis! Nu!' Ze belde me zelfs een ambulance.

Toen ik daar aankwam, werd de diagnose bevestigd en werd ik geboekt voor een snelle operatie. Ondertussen kreeg ik hele fijne pijnstillers. Na een tijdje begon ik me wat beter te voelen en omdat ik bang was dat alles thuis uit elkaar zou vallen, besloot ik dat ik misschien toch niet zo ziek was. Dus trok ik mijn schoenen aan en wiebelde naar buiten om een ​​taxi te zoeken.

Daar vond de jonge anesthesist die was gestuurd om mij voor te bereiden op de operatie mij. 'Waar ga je verdomme heen?' hij zei. Waarop ik iets mompelde over het ontzettend druk hebben. Heel voorzichtig, alsof hij met een gek te maken had, pakte hij me bij de elleboog en leidde me weer naar binnen.

Er werd ontdekt dat mijn blindedarm een ​​puinhoop was, en het kostte de chirurgen enkele uren om ermee om te gaan. Ik had geluk, zeiden ze, dat het niet was gebarsten. Ik kreeg een vriendelijke berisping omdat ik de borden negeerde, en we moesten allemaal lachen om het feit dat ik had geprobeerd te ontsnappen.

Het duurde een goede week voordat ik weer gezond genoeg was om naar huis te gaan, en nog minstens een week in bed voordat ik me weer vaag mens voelde.

Maar in sommige opzichten was het een van de beste dingen die me ooit zijn overkomen.

Ik was in de veertig, had twee jonge kinderen, een fulltime baan, een drukke, vaak afwezige echtgenoot in een zeer spraakmakende rol – en ik liep leeg en draaide veel te veel borden. Ik zorgde niet voor mezelf en sliep niet genoeg, en mijn dieet was verschrikkelijk. Geen verrassing dat ik ziek werd. Sterker nog, ik vraag me soms af of het ontwikkelen van een blindedarmontsteking niet de manier was waarop mijn lichaam zei: 'Genoeg is genoeg, mevrouw, we hebben een pauze nodig.' Als ik terugkijk, denk ik dat ik gewoon ben gegaan pfft.

En ik ben niet de enige. Ik heb veel vriendinnen die hetzelfde hebben meegemaakt, op verschillende manieren. Bij één werd een heup vervangen, bij een ander moest haar galblaas worden verwijderd. Er zijn bij ons allemaal wel eens stukjes en beetjes verwijderd, en we zijn het er allemaal over eens: hoe vreselijk deze dingen ook zijn, een deel van ons is gewoon opgelucht dat we kunnen uitslapen.

Noem het galgenhumor, maar we grappen dat dit is wat elke drukke werkende vrouw en moeder van tijd tot tijd nodig heeft: een niet-fatale ziekenhuisopname, oftewel NFH. Net genoeg om je een paar weken buiten spel te zetten, maar niet genoeg om je daadwerkelijk af te maken.

En lang genoeg om iedereen in je leven die alles wat je doet als vanzelfsprekend beschouwt, je net iets meer te laten waarderen. Dat is meestal rond dezelfde tijd dat ze geen schone sokken meer hebben.

Ik heb geen idee wat de prinses mankeert, en wat het ook is, ik wens haar een volledig herstel. Maar gezien alles wat ze de laatste tijd heeft meegemaakt en de enorme druk die op haar wordt uitgeoefend, zou ik zeggen dat ze al veel eerder een NFH had moeten krijgen.

Ik denk zeker met veel plezier terug aan mijn week in het St Mary's Hospital in Paddington. Toegegeven, het was niet helemaal The London Clinic, waar Kate is en waarvan ik op betrouwbare wijze weet dat vrienden die daar hebben verbleven een beetje lijkt op een verblijf bij Claridge's. Maar zelfs met de gemengde afdeling en luidruchtige buren was mijn gevoel van opluchting dat ik niet voor alles en iedereen verantwoordelijk hoefde te zijn, net zo ontspannend als een luxe spa-vakantie.

En als ik me toen onder ondraaglijke druk voelde, weet de goedheid alleen hoe Kate zich moet voelen. Niet alleen is ze voortdurend in de parade, net als haar drie kinderen, en de controle is intens. Ze moet de perfecte vrouw en moeder zijn, haar plichten als belangrijk lid van de koninklijke familie vervullen en er natuurlijk altijd uitzien alsof ze net de salon verlaat.

Oh, maar ze heeft veel hulp, hoor ik je zeggen. Natuurlijk. Maar ze heeft ook ontzettend veel op haar bord. En het feit dat iemand hulp heeft, betekent niet dat het leven noodzakelijkerwijs een makkie is.

Het is duidelijk dat de prinses een zeer praktische moeder is die haar uiterste best doet om ervoor te zorgen dat George, Charlotte en Louis een zo normaal mogelijk gezinsleven hebben, gegeven de omstandigheden.

Het is ook duidelijk dat ze, net als veel goed functionerende vrouwen, een soort perfectionist is. Ik kan me niet voorstellen dat ze zichzelf heel veel speling geeft.

Dus als ik de prinses was, afgezien van de noodzaak van een operatie, zou ik genieten van deze downtime. Geniet van je NFH. Laat iedereen een keer alles in het leven afhandelen en concentreer je op beter worden.

Want geloof me, het zal allemaal nog op je wachten als je uitstapt.

Gisteren is mijn telefoon overleden. Kaput. Net als de spreekwoordelijke papegaai bestaat hij niet meer. Zelfs de hulp van een aantal tieners en een geduldige IT-man slaagde er niet in om het weer tot leven te wekken, wat betekent dat ik momenteel een niet-persoon ben. Als iemand zou kunnen uitleggen hoe dit vooruitgang vertegenwoordigt, zou ik dankbaar zijn.

Het geval van een gebedsverbod is monsterlijk

Katharine Birbalsingh, hoofd van de 'strengste school van Groot-Brittannië', is misschien niet ieders ding, maar het valt niet te ontkennen dat haar methoden werken en leerlingen uit kansarme milieus ongekende kansen bieden. Het is dus monsterlijk dat een leerling een rechtszaak aanspant vanwege haar besluit om een ​​gebedsverbod in te voeren, nadat leraren waren aangevallen met 'verschrikkelijke' racistische intimidatie. Wat nog erger is, is dat de student rechtsbijstand krijgt op kosten van de belastingbetaler. Niet alleen zou dat geld andere kansarme jongeren kunnen helpen, maar waarom zou een van de islamitische geloofsscholen in Londen deze leerling niet kunnen aannemen?

Ik ben er ook zeker van dat een van de miljoenen moslimmeisjes in landen waar vrouwen geen onderwijs mogen volgen, graag haar plaats zou willen innemen.

Te grafisch, Emma!

Aan mijn steeds groter wordende lijst van 'films die je niet moet zien met dochter en vriend' (die van haar, uiteraard niet van mij), heb ik Oscar-favoriet Poor Things toegevoegd, met Emma Stone in de hoofdrol. Het heeft me nogal afgehouden van mijn familiepakket fruitpastilles, dat deed het wel. Voor een film die wordt aangekondigd als een satire op de 'mannelijke blik' en de objectivering van vrouwen, bevat hij een buitensporig aantal expliciete en ongemakkelijke seksscènes. Je bent gewaarschuwd!

● Zoals Prins Harry heeft ontdekt, kan enigszins liberaal zijn met dwangbevelen onbedoelde gevolgen hebben. Namelijk, dat hij naar verluidt £750.000 aan juridische kosten moest opbrengen voor zijn mislukte smaadbod tegen deze krant. Dat is veel, zelfs voor Montecito-normen. Als hij hem niet zo kwaad had gemaakt, was zijn vader misschien bereid geweest om te helpen. Zoals het er nu uitziet, lijkt het erop dat iemand een baan zal moeten vinden…

BANENVERMINDERING IN NAAM VAN NET ZERO? BEDANKT GRETA

De staalfabriek van Port Talbot, aan de overkant van de baai waar ik ben geboren, gaat 2.500 banen schrappen in naam van Net Zero.

In plaats daarvan zullen we ons staal uit China halen, dat nieuwe kolencentrales goedkeurt met een equivalent van twee centrales per week.

Toch moet je het van de positieve kant bekijken: Greta en haar vrienden zullen blij zijn.

● Terwijl de ministers de Rwanda-wet via het Hogerhuis bestrijden, waarom zouden we dan niet iemand aan de deportatielijst toevoegen die veroordeeld is voor mensensmokkel? Dat zou hen wel eens twee keer kunnen doen nadenken voordat ze mensenlevens riskeren in het ijskoude water van het Kanaal. Zelfs Gary Lineker kon daar toch geen bezwaar tegen hebben?

● Als iemand die steevast een 'groot' glas wijn bestelt (wees eerlijk, al het andere is alleen maar schijneconomie), lachte ik om de bevinding van Cambridge-wetenschappers dat het aanbieden van kleinere maten mensen zou kunnen helpen minder alcohol te consumeren. Ja, juist. Als ze op mij lijken, bestellen ze gewoon een hele fles.